Подробности

Категория: Егіз жүрек

Опубликовано: 17 октября 2017

Еркін Әділбекұлы

Әңгіме

     Он шақты жыл бұрын болса керек, Алматыда студент кезімде телефонмен бір қызбен таныстым. Телефонмен болғанда сөйлесіп емес, ол кезде агент, вк, жалпы əлеуметтік желі телефонға орнатыла қоймаған кез. Ол кезде сайттар арқылы смс жолдап танысатынбыз.

Содан, шымкенттік Айгерім есімді қызбен таныстым (есімі өзгертіліп алынды). Енді суретінде керемет сұлу, ұзын бойлы, талдырмаш, жүзі аршыған жұмыртқадай əппақ. Көркінен ай ұялып, күн күрсінгендей. Ессіз ғашық болып күнде жазам. Неше түрлі жалындаған өлеңдер мен ыстық ықыласқа толы хаттар ағытылып жатады. Жауап та кешікпей келіп, кетары еместігін білдіріп қояды. Көп ұзамай телефон нөмірін алмасып, кəдімгі өмірде араласа бастадық. Дауысы күміс қоңыраудай сыңғырлап, дегбірімді қашыратын. Жас көңіл қашанғы шыдасын, біраздан соң алғаш рет интернет арқылы алыстағы арман болған беймəлім қызға ғашық боп қалдым. Есіл-дертім сол жұмбақ қыз болып, айналамдағы жүрген қыздар қызықсыз болды. Тек ойларым сол қыз... Түнде түсімнен, күндіз ойымнан шықпай қойған соң Шымкентке кетіп қалғым келді. Кезекті сөйлесуде ойымды жайып салдым едім, шошып кетті.