1954 жылдың қыркүйегі болар, сірә. Микоян колхозының орталығы Қарағайдағы бастауыш мектептің екінші класында оқимын. Жұмақшам ағам – колхоздың қоймашысы. Алдында завфермі еді, сонау теңіз жағасындағы Қайыршақтыға мал қыстатып, қатты қыста қойы көп шығынға ұшырап, орнынан түсіп қалыпты.

Жем өзенінен бөлініп шығып, Қамыскөлге құятын Құрсай саласының жағалауындағы шағын жертөленің бір жағында біздің, екінші жағында Ізғара ұстаның үйі.

 

Көкем (әкемді осылай атаймыз) 1972 жылдың қаңтарында қайтты.

Біздің жақтың қысы қарлы болмайды. Жәй борасын, өңменіңнен өтер ызғырық желмен-ақ қысты шығарып сала береміз. Сол жылы да солай болды.

Ағайын-тума, дос-жаран, көрші-көлем абыр-дабыр тез жиналды да тоғызын атағаннан кейін тарқап кетті. Аудан орталығында мектеп-интернаттағы апаларым да оқуда. Үйде үрпиіп мамам, мен, бір сынып жоғары оқитын кенже апам үшеуміз қалатын болдық.

 

Кешкілік Ерлан қалаға келе жатты. Айнала қараңғыланып барады. Қыстың қысқа күні бұлтқа оранып, қызарып батып бара жатыр. «Ертең аздап аяз болар»,- деп ойлады Ерлан. Ойлағаннан тоңып қалды ма, бірден көлігінің жылытқышын шегіне апарып қойды.

 

Тау іші еді. Маусым ортасы. Ай қараңғы болатын. Жанатбек торы бестісін сипай қамшылап, ауық-ауық тебініп келеді.

Жорға торы – бозбала Жанаттың ең сенімді серігі. Небір алай-дүлей боран мен жауын-шашында жолда қалдырып көрген емес. Үстінде су төгілмес жорға. Тайпалған тамаша жүрісіне бола іргелес ауылдардағы атсейіс шалдар неше мәрте құда түсті. Жанатбек бәсіресін өлсе де айырбастамасы анық еді.

 

Мейрамтай ИМАНҒАЛИ

 Таңертең  оянғанында бүгін жұма екені есіне түсті. «Түсте Зылиханың үйіне жұма шайға бару керек» деп ойлады іштей.

Қайғыдан қан жұтып отырған шығар. Азамат болған ұлынан айырылу кімге оңай дейсің.  Өзі де келісті жігіт еді! Көз тиді ме, сөз тиді ме, кім білсін! Ажал деген аяқ астынан. Кәрі өле ме, жас кете ме, бәрі де бір Алланың қолында. Өткенде  аяқ астынан жүрек талмасынан қайтыс болды.