фото ашықдереккөз

Бірде жұма күні қорымға түс ауа барғанмын. Күн төмен жылжып көкжиекке жақындап қалған. Әкеме бағышылап дұға оқып отыр едім, жанымда біреулер жүргендей ме, тіпті біреулер менің атымды атағандай болды, әкемнің де дауысы шыққандай ма, бірақ оған көңіл бөле қоймадым, өйткені мен сияқты аруақтарға дұға бағышылауға келген адамдар жүрген шығар деп дұғамды жалғастырып оқи бердім.

 

Жарты жыл бойы жынның билеуімен жүріп-тұрған Қуандық намазға қалай жығылғанын айтып берді.

Кешкілік Ерлан қалаға келе жатты. Айнала қараңғыланып барады. Қыстың қысқа күні бұлтқа оранып, қызарып батып бара жатыр. «Ертең аздап аяз болар»,- деп ойлады Ерлан. Ойлағаннан тоңып қалды ма, бірден көлігінің жылытқышын шегіне апарып қойды.


Түнде өзім куәсі болған оқиға төбемнен жай түсіргендей сұмдық қатты әсер етті.

Мен сол түні шала ұйықтап, таң алдында ғана көзім ілінді. Ертеңіне мал бағу кезегі менікі еді. Кешке дейін мал соңында жүрдім.

 

Лупа жайында бұрын да айтқан едік. Біздің бала кезімізде ол Теректібұлақ ауылының шығыс жағындағы Теректі өзенінің жағалауындағы жазыққа жазда келіп, бақша өсірумен шұғылданатын.

 

Атты жігіттер тілерсектен келетін қарды тілгілеп ауылға жақындай берген. Таудың теріскейіндегі Тарбағатай жайлауынан келе жатқан беттері. Есеттің бойындағы үрей тарқай қойған жоқ, әлі үнсіз.