«Мен бұл оқиғаны басымнан кешірмесем, мұндайға еш сенбес едім» деп бастады әңгімесін Рақымжан аға.
 
Баяғыда қазір сүйегі қурап қалған Қаңтарбай шал бір нәрсені көңірсітіп айтып, отырушы еді. Сонда «осы алжыған шал өлер алдында болмас дүниені айтып, елдің басын қатыратыны несі?» деп ренжуші едім.

#тылсым дүние

Бұл оқиға әйелімнің болатын оқиғаны түсінде көріп, алдын ала болжағаны жайлы. Бірақ әйелімнің бойында ешқандай ерекше қасиет жоқ. Ол көріпкел де, балгер де емес.

Адамның бәрі түс көреді. Бірақ көпшілігіміз оған аса мән бермейміз, тіпті көрген түсімізді сол сәтте-ақ ұмытып кететіндеріміз де баршылық. Десе де, «түсінде аян беріпті» дегенді бәріміз де естіген шағармыз. Ал оған біріміз сенсек, біріміз сенбейміз.

 

Ауылдың молдасынан дәріс алып, жасымнан ел арасында «бала молда» атана бастағанмын.

 Ауылымыз Қырғауылдының бөлдегінде, «жоғарғы», «төменгі» ауыл болып бөлінетін. Жасым шамамен он алтыларда болу керек, бірде жоғарғы ауылға бармақ болып жолға шықтым.

 

Ауылымызға жетер жолда Ұшқатты деген жер бар. Аты айтып тұрғандай осы бір кіл бұрылыстан соң құлдырап төмен қарай ұшып, сайға түскен бойда тағы да кілт бұрыла жоғары өрлеу керек.
 
Аса жіті қимылдап, қапы қалмастай тежегішті басып, жылдамдықты азайтып, кейін өрге көтерілу үшін қайта жылдамдық қосып үлгеру, әсіресе, қыстың күні өте қиын.

 

Түлкібас ауданының Жабағылы ауылында бізбен көршілес жап-жас ерлі-зайыпты Руслан мен Айман тұрып жатты.

Бұл жаққа олар Қазығұрт ауданынан көшіп келген-тін. Русланның әкесі сол кезде 80-ге келіп қалған қария еді, анда-санда қонаққа келіп тұратын. Өте ширақ кісі болатын. Өз ауылында молда екен. Бірде мен ол кісіден: «Жалғыз балаңыз Русланды неге қолыңызда ұстамай басқа жаққа жібергенсіз?»  деп сұрадым. Қария қиналыңқырап тұрып: «Қайтейін, ақыл-есі кіргенше шетте жүрсін деген ниетпен өзім рұқсат бердім. Себебі ішкілікке бір табан жақын. Өзі гитарада тамаша ойнайды. Бірақ жүрген жері шу-шұрқан, төбелес»,  деген еді.