Әкем маған елсіз далада жүрсең қаңырап жатқан үйлерге бар ма, ауылдағы ескі үйлерге кірме жын соғады деп айтып отыратын. Бірде әкем өзінің көрген тылсым уақиғасын айтып еді:

- Бір күні сиыр өрістен келмей қалды. Содан соң атыма салт мініп мал іздеуге шықтым. Шілденің аптаған ыстық күні. Ағаштардың арасын, орман қойнауларын түгел сүзіп аралап келемін. Ағаш қойнауында орманшылардың иесіз қалған үйлері тұр екен.

 

«Домалақ ана» кесенесіне жол түсіп, зиярат жасап барғанымда осында бірнеше жылдан бері дүңгіршекте сатушы болып істейтін Сәттігүл Дәулетова апа менің тілші екенімді біліп, өзін толғандырған біраз жәйттерді айтып берген болатын.

Апамыз әулиелі жерге барғанда адам өзін қалай ұстау керек, қандай ниетпен бару керек деген мәселе төңірегінде пікірін білдіре келе, өз басынан өткен, осында жиі кездесетін тылсым жәйттерді де сөз етті. Ол кісінің таңқалдырарлық оқиғаларын назарларыңызға қалыбын бұзбай, өзінің айтуы бойынша қаз-қалпында, сөзбе-сөз жеткізуді жөн санадым.

Дастархан басында әңгіме-дүкен құрып отырмыз, біраздан соң сөз төркіні дінге, одан әрі тылсым дүние туралы әңгімеге ауысты. Әркім естігендерін, көргендерін айтып жатыр. Бір кезде Арай деген әйел адам «менің де басымнан бір жағдай өтіп еді» деп құлағымызды елең еткізіп, әңгімесін бастап кетті:

- Жеке кәсіпкермін, шаруашылығымды дөңгелетіп ұстап жүрмін. Көңіл тетік. Осылай ойнап-күліп жүрген мен, үйге басым ауырған соң келіп, төсекке қисая кетіп едім, ұйықтап кетіппін. Сол ұйқыдан үй-іші мені оята алмайды, содан анам жедел жәрдем шақырып мені ауруханаға апарады. Дәрігерлер мені баракамера, узи, анализ жасап диагнозымды анықтай алмайды, өйткені ағзамның барлық көрсеткіштері жақсы, былайша айтқанда денім сау, бірақ неге екені белгісіз ес-түссіз комада жатырмын.

1997 жылы ойламаған жерден түсік тастап ауруханаға түстім. Алдында тексеріп көрген дәрігерлер баланы сақтап қалуға болады деген жорамалмен мені емдеуге алды.

Бірақ бір аптадан астам ем қабылдаған маған ешқандай дәрі –дәрмектің көмегі тимегенін білген дәрігерлер аяқ астынан баланы алып тастауға шешім қабылдады. Бірақ бесінші айға кетіп бара жатқан ішімдегі шарананы алу оңай емесін біліп жалпы наркоз беруін өтіндім.

Мен іссапарға баратын болдым. Автовокзалға келсем автобус кетіп қалыпты. Жол алыс. Такси қарастырып едім, қырсыққанда такси де жоқ.

Салым суға кетіп тұрған. Бір кезде «сіз такси іздеп жүрсеңіз, жүріңіз» деп келген жігіт ағасына ілесіп баратын бағытыма жүріп кеттім. Миқы дала. Бір кезде жол айрығы кездесті, жүргізуші көп ойланбастан «жолы жаман болса да, сол жақ жолмен жүрейін әжептәуір уақыт ұтамын» деп өзі қалаған жолына бұрылып кетті. «Дегенмен жол жақсы ғой» деймін.