Ит тіршілік жетелеген жол мынау,
Итіңдетіп келеді әлі үміт-күн.
Итке сүйек қарыз болып қалдым-ау,
Итаяғын жалап жүріп бір иттің.

Итшілеткен айлар тосып тағы алдан,
Жабы тірлік жұлқылайды жағамнан.
Ит арқасы қияндағы ақ арман,
Ит әуреге түссем де енді таба алман!

Сынақ-күнге қылғаныммен сәл сабыр,
Ит ырғылжың өмір осы- дәп-дала.
Иткөйлекті тоздырғалы қанша жыл,
Ит мінезді қоя алмадым сонда да.

Жалғандығы жұртқа мәлім бес күнде,
Өзіме аян, өстім бе әлде өштім бе?
Ешкімге иттік жасағам жоқ алайда,
Итаршы да болған жоқпын ешкімге.

Тағдыр маған тосты суық ерінін,
Сәттерім де аз саяқ жүріп сый көрген.
Тас қаланың «жақсысынан» жерідім,
Іштерінде ит өлген.

Ит басына іркіт төгер күн алда-ау,
Деймін дағы, не көрмеген бұл басым.
Ит ішпейтін пәлеге сәл құмарлау,
«Ит-ау қайда жүрсің?» деп жүр бір досым...

Асан Үсіпов
2011 ж. Түркістан