Проза

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 30 сентября 2018

Жанна ИБРАЕВА

Әңгіме

Ұйқысынан шырт оянды. Бөлме қараңғы екен. Анасының жылап айқайлаған дауысы мен өгей әкесінің зілді дауысы жанды шошытады. Жылап ұйықтап қалған еді, ісіп кеткен көзін әрең тырмалап ашып, көгерген қолын сипап, төсегінен әрең сүйретіліп тұрды. Аяғы зіл батпандай, басқызар емес. Тірі жетімнің болашағы бұлыңғыр еді.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 27 сентября 2018

(әңгіме)

Шәрбану БЕЙСЕНОВА

Ауылдан үркектеп аулағырақ қонған аудандық автостанцияның алдында қалаға қатынайтын қызыл белдеулі домаланған сарғыш автобус дүрілдеп бағанадан тұр. Қыдырмашы қалашылар да, жексенбілік жайма базарға асыққан базаршылар да жайғасып, адам аяғы саябырлап қалған шақ. Тұра-тұра автобустың да шыдамы таусылды білем, артқы екі шамы шоқтай жайнап, тұрған орында бір-екі ырғалып қойды. Онысы «ал кеттік» дегені болса керек, сол екі арада шолтаң қағып орнынан қазғалып та кетті.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 26 сентября 2018

Әңгіме

Серік Әбікен

— Мама, тұршы. Тұршы деймін, мама… Қарным ашты.

Бояуы оңған футболкасының жағасындағы жыртықтан бұғана сүйегі ырсиған кішкентай Асқардың анасын жұлқылап отырғанына біраз болды. Кірі баттасқан көк диванның үстінде жұқа көрпешемен басын бүркеп жатқан шешесінің қыбыр етер сыңайы жоқ.

— Мама деймін… – Қорс-қорс жылаған бала әлсіз қолдарымен

жамылғыны тағы жұлқылады. – Қарным ашты ғой.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 18 сентября 2018

Нұрғайып Хавсеметұлы

1986 жылы маусымның 13-ші жұлдызында МХР-ның Баян-Өлгий аймағында дүниеге келген. Кейін Атамекенге оралып Ақмола облысы Степногорск қаласы Қырыққұдық ауылына тұрақтаған. Көкшетау қаласындағы «Ж.Мусин» атындағы қазақ педагогикалық колледжінің филология бөлімінің 2015 жылы тамадаған. 2017 шабыт фестивалінің үзік әдеби шығарамалар аталымы бойынаша дипломант атанды.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 17 сентября 2018

Шырқыраған телефон дауысынан оянып кеттім. Таң қылаң иектеп атып келеді екен. Халатымды желбегей жамылып қонақ бөлмесіндегі телефон трубкасын нарау көтердім.- Алло, қайырлы таң, құрбан айт құтты болсын!- Бірге болсын-дедім есіней отырып.- Бұл мен, сенің бала күніңдегі құрдасың, жас күніңдегі сырласың, отыз жасыңда досың, қырық жасыңда қасың болған Анық. Мен аз-кем үнсіз қалдым. Саңқылдаған дауысынан Анық екенін таныдым.- Ау, Қалеке, неге үнсіз қалдың. Білем, маған деген өкпең қара қазандай әрі ессіз адамдай таң атпастан қоңырау шалып мазаңды алып отырмын.