- Қайда барамыз? Тыныштық па?
- Тыныш... – деп саусағымен белгі берген жігіт қыздың самайындағы шашын сипалай, көзіне тіке қарады:

 

Күздің салқын кеші. Таудан ескен жел денеңді қарып, өн бойыңды мұздатып жіберердей. Бүгін оқуынан кеш шыққан Әсемай асыға аялдамаға қарай жүгіруде. Елмен бірге жанталаса автобусқа әрең мінген қыз екі аяқтап тұру мүмкін емес көпшіліктің арасында әрең сыйысып тұр.

Хикая 

Түн. Қараңғылық өз билігін алып, айналасын құрсауына алғалы да біраз уақыт болды. Кешкі аласапыранда аяқталып, елдің бәрі үйлеріне кіріп, тыныштық орнағандай.
Тек әр жерден шыққан шәуілдеген иттің дауысы болмаса, ауыл жым-жырт. Осындай үнсіздік арасынан аяғы алысы жылдам ер адам мен артынан әрең еріп келе жатқан әйел кісі көрінеді. Дәл сол сәтті байқап қалғандай ауылдың әккі иттері де бірін-бірі қоштап үре кеткені...

 

Болған оқиға ізімен

Фариза  Амагелдіқызы

Ештеңеден хабары жоқ адамша алдындағы асын қомағайлана жеп отырған өгей әкесін көрген Жұлдызай жиіркеніп кетті. Тіпті анасының өтінгеніне де қарамастан, тез-тез шығып кетті.

 

Болған оқиға ізімен

Фариза  Амагелдіқызы

- Жұлдызай, қалың қалай?
- Апай, сіз бе? Сәлеметсіз бе?
- Байқаймын, күнде ерте келесің. Тым ерте ғой. Әлде үйде ешкім жоқ па?
- Иә... мамам жұмысқа кеткен соң мен де шығамын ғйден. Жалғыз қорқамын.
- Әкең ше?