Фариза Амангелдіқызы

Көліктің тежегішін бірден басқан Батыр жол ортасында тұрып қалды. Ойланып кетті. Артынан келе жатқан машина сигнал беріп айқайлап жатыр. Кешірім сұрап көлікті шетке алды. Мүмкін бәрін айтатын сәт келді ма екен... Үйге келгенше ойланып келді. Жолай бақшадан Балқадишаны да алды.

Фариза Амангелдіқызы

Көрші ауылдағы нағашы әжелері де келіп-кетіп тұрады. Батырды қинайтыны үй тіршілігі емес, Гүлімсіз өмір мен балапандарының "мамам қашан келеді?" деген таусылмайтын сұрақтары еді. Өмір өтіп жатыр.

Балқадиша әлі кішкентай, ал ұлы Ханкелді ес біліп қалған. Бала бақшаның жоғарғы тобына барады. Кейде ұлына бәрін айтқысы келеді.

 
Фариза Амангелдіқызы
Батыр мен Гүлім мектеп кезден қол ұстасып бірге жүрді. Бірге оқуға түсті. Оқу орны бөлек болса да, бір қалада оқыды.
Оқуын аяқаған соң екеуі де ауылға жұмысқа тұрды. Содан соң барып бас қосып, шаңырақ көтерді. Ата-аналары да риза. Көріп-біліп жүрген адамдар болғандықтан, екі жақ та жастарға бірден келісім берді.

 

Фариза Амангелдіқызы

Бейбарыс кешкі асын үнсіз ішті де, алдымен анасының бөлмесіне барды.
- Мам, не болды көңілсіз отырсыз.
- Ештеңе болған жоқ. Сол баяғы қатының ғой. Бүгін енең келді. Соның көзінше мені тілдеп, екеуі бірге мені сөгіп... балаңды мен өлтіргендей шүйлігіп... деп жылап жіберді.

 

Фариза Амангелдіқызы

- Сен әле жүрсің бе? Есің жайында ма Гүлнұр? Мен мейрамханаға тапсырыс беріп, жігіттер мен келіншектерін жинап сені алып кетуге келдім ғой.