Жеткер Жүсіп

 

    Қызылорда облысы ,Тереңөзек деген жерде Есболғанов деген бір айтқыш шал болды.Өтірікті шындай,шынды құдай ұрғандай қылып айтады екен.

-Соғыстың соңы.Ұрыс даласы.Қар жамылған окопта жатып алып атып жатырмын,атып жатырмын.

Бір кезде:

 - Молодец, Есболғанов! Деген дауыс саңқ ете қалды.Артыма жалт бұрылып қарасам,Сталин! Астында ақ боз ат ауыздығымен алысып,ойнақшып тұр.

новелла

Енді ол маған қарап сөйлемейді.Күндегідей « Балам !»деп өтініш те айтпайды.Күндегідей анау істелмей қалды.Мынау жасалуы тиіс еді,жетіспей жатырмын деп  уайымдамайды да...

    Тірліктің  қым –қуыт қамытын мойнына киіп, әкесіз мені өсірді.Сабаққа бастауыш сыныптан соң ынтам болмады.Анам қанша желкелеп оқытса да,оқуға мойным жар бермеді.

Болған оқиға ізімен...

Жеткер Жүсіп

    Қалалық газетте жүрген кезім-тін. Жаңадан ашылған болатын. Бас редакторы бұрын «үндеместің « контарында жұмыс істеген адам. Орыс тілді облыстық газетте жұмыс істеген, өзі орысшалау болғанмен, негізі қазақ,жаны жайсаң жан-тын. Кейінгі кәріс бастықтың қаҺарына іліккен облыстық басылымдағы әріптестері осы қалалық газетті паналады. Жеті сегіз тілші. Мен қазақша бөлімінде жалғызбын, қызым корректор,өзім тілші. Жетісіне бір мәрте жарық көреді. Құрылтайшысы қала әкімшілігі. Апталықтың тең жартсын қазақшаға толтырдым. Бұрқыратып жазып жүрдім. Бастығым мәз.Риза болып жүрді. Сықақ әңгімелерді көзінен жас аққанша күліп отырып оқиды. Газеттің әр саны шыққан сайын балаша қуанатын. Жан жаққа қоңырау шалып, оны және «жарнамалап» отыратынын қайтерсің?! Бірде іште «бунт «болды.

(Әңгіме)

1993 жылдың жазы.
Мектепті бітірген соң басқа да сыныптастарым секілді оқу іздеп қалаға кеттім. Шымқалаға алғаш баруым. Емтиханнан оңбай құладым да, ауылға қайтуға мәжбүр болдым. Автобусқа адам толғанша шұрылдаған асқазаныма ел қондырып алайын деп сол жердегі асханаға кірдім. Тамаққа тапсырыс бердім де, бос орындардың біріне жайғастым. 
Жанымдағы орында галстук таққан, көзі тостағандай жігіт отырған-ды. Масаңдау екені көзге ұрып тұр. Алдында тұрған бөтелкедегі тентек суды өзі құяды да, сіміріп салады. Өз рақаты өзінде біреу сияқты. Киген кіиіміне, келбетіне қарап, үлкен қызметте істейтін бір дөкейге ұқсаттым. Жасы 30-35 шамасындағы дардай азамат.

Заман Төлеуов

Әңгіме

 Алғашында демім тарылып, ауа жетпей тұншыққанымды анық білемін. Жүрегім қысылған сәтте қолымдағы күрекке сүйеніп, жүрелей отыра кеткен едім. Жандалбаспен қалтамдағы дәріні алмақ болып іздеп едім, қырсық қылғанда ол үйде қалыпты. Төңірегімде пенде баласы көрінбеді. Ышқына орнымнан тұрып, күрекке демеліп, арлы-берлі жүрген елдің бірі кездесер деген үмітпен қара жолға қарай беттедім. Кеудем тұтасқан шоқ тәрізді сәт сайын күйіп, өртеніп барады. Адам баласының шынайы шөлдегені қандай болатынын осы жолы анық сезіндім. Шіркін-ай, бойымды билеп бара жатқан сол ғажайып тәтті шөл - өмірге деген құштарлық па, сірә?! Оның жалыны тек бір тамшы су ерніме тамса болды сөнетіндей көрінді. Бірақ, еш үміт күттірмейтін, кенезені кептірген бір жан түршіктірер жабайы, әлдеқайда ала қашатындай үрейлі шөл есімді ауыстырып барады...