Тіршілікте адам түсінбейтін тылсым дүние көп. Сондай дүниенің бірі – кие. Кие ұрпақтан-ұрпаққа берілетін қасиет. Егер атадан келе жатқан киені ешкім ұстамаса, ол ұрпақтарын қайғылы жағдайға, ауруға ұрындыруы ықтимал. Ондайға көпшілігіміз куә болып та жүрміз. 

Сонау бір жылдары ағам өмір мен өлімнің арасында жатқанда арғы дүниеге барып қайтқан еді. Ол жайлы өзі «маған берілген жолдама жалған болып, мені о дүниеге қабылдамай қойды» деп қалжыңдап отыратын. 

Сырқаттанған соң жұмыстан сұранып, үйге келе жастыққа қисайып едім, көзім ілініп кетіпті. Кенет, тұңғиық шыңырау бойымен құлдилай жөнелдім. «Не болды?» деймін түкке түсінетін емеспін. Бір кезде аппақ дүниенің ішіне ендім. Аспан ашық, күн нұрын шашып тұр. Төңірегім абыр-сабыр, толған халық. Ан-таң болып, жан-жағыма қараймын, биік жасыл дарбаза есігінің алдында ақ жаймаға оранып, ығы - жығы кезек күтіп тұрған халықты көрдім.

Менің 9 жасқа толғанда анам кенеттен қайтыс болды. Анамның қазасы әкеме өте ауыр тиді. Ол кезде мен баламын ғой, анамның қадірін біле қоймаған кезім. 

Неге екенін білмеймін, нағашы әжем анамның өлімін әкемнен көретін. Анам ауыр науқастан қайтыс болды. Бірақ әжем ылғи да әкеме: "Қызым сенің кесіріңнен өлді" деп айтып жатқанын бала болсам да естіп қалатынмын. Көп ұзамай қызының артынан әжем де о дүниелік болды. Оның үйі біздің көшенің бас жағында болатын.

Қазір жасым 48-де. Жолдасым екеуміз 26 жыл отастық. Екі қыз өсірдік. Олардың екеуі де тұрмыста. Басқа қалада тұрады. Үлкен қыздың бір ұл, бір қызы, кіші қыздың бір қызы бар. Күйеуім «қу басымыз сопайып, үйде екеуміз ғана отырамыз ба, үлкен қыздан туған немерені бауырымызға алайық» дегенде, «жұмысты қайтемін, зейнеткерлікке шыққан соң алармыз» деп көнбегем.