- Жаным, сен мені мәңгілік сүйесің бе?

- Әрине!

- Егер мен о дүниелік болсам да сүйесің бе?

 - Онда бұдан да қатты сүйетін болам! 

-Әкем айтқан сол бір әңгіме мен өзім куә болған мына бір оқиға қанша жылдар өтсе де ойымнан кетпестей орнығып қалды,-деді нағашым (марқұм) менің тылсым жайлар туралы білгім келген ниетімді аңғарғаннан кейін.

Бұрындары аруақтың бар екеніне сенбейтінмін. Осы бір оқиғадан кейін аруақтың бар екеніне және олардың кейде адамдардың арасына келетініне анық көз жеткіздім. Сол оқиғаны «Алаш айнасы оқырмандарымен бөлісіп отырмын.

Осыдан біраз жыл бұрын жастайдан бірге өскен досым Асқар мені өзімен қызметтес бір бойжеткенмен таныстырмақшы болды. Өйткені мен отызға келсем де әлі үйленбей жүргем. Ал Асқардың отбасы бар.

Бұл әзіл оқиғасы өткен ғасырдың сексенінші жылдардың ортасында болған еді. Күз айы. Халық өздерінің мал азығын дайындау мен қыстық отындарын дайындауды аяқтап қалған кезең болатын. Ол кезде біз елде едік, білдей бір кәсіпорын мекемесінің бастығымын.

Алматыға жолсапарына барайын деп дайындалу үшін үйге жұмыстан ертерек оралғанмын. Үйге аталас әпкеміздің жансерігі жездем Нүктебек келіп отыр екен. Амандасып болған соң дастархан басында екеуара әңгімеде қыза бастады.

 Ғылымда «ғаламның ақпараттық өзекшесі» деген ұғым бар. Былайша айтқанда, біз өмір сүріп отырған ғаламдағы өткен-кеткен оқиғаның бәрі ақпарат өзекшесінде тіркеліп отырады. Бірақ оны көру – кез-келген адамның маңдайына жазылмаған бақ. Бірақ сол ақпараттық ойыққа түсіп кетіп, сонау ескі заманға, не болмаса болашақта болар өмірге тап болып, таң-тамаша болған адамдар да бар.