Қазір жасым 48-де. Жолдасым екеуміз 26 жыл отастық. Екі қыз өсірдік. Олардың екеуі де тұрмыста. Басқа қалада тұрады. Үлкен қыздың бір ұл, бір қызы, кіші қыздың бір қызы бар. Күйеуім «қу басымыз сопайып, үйде екеуміз ғана отырамыз ба, үлкен қыздан туған немерені бауырымызға алайық» дегенде, «жұмысты қайтемін, зейнеткерлікке шыққан соң алармыз» деп көнбегем.

Бірнеше себебін айтайық

Жанның қорғансыздығы

Адам ұйықтаған кезде тән кеудесінен ұшып, ұйқы әлемінде жүреді деген түсінік бар. Сондықтан адамды бірден оятқанда немесе қорқытқанда жан тәнге оралып үлгермей, адам мең-зең болып қалады дейді. Фотоаппараттың жарқылынан ұйықтап жатқан адам шошып оянуы мүмкін.

Кеш түсе төсегіме жатысымен ұйықтап кеттім. Шырт ұйқыда жатқан мені біреу ту сыртымнан қатты итеріп жібергенде, тақтамның жақтауынан ұстап, сәкіге құламай қалдым. Ұйқым шайдай ашылды. Жан-жағыма қарасам, менің бетіме үңіле қарап, шашын иығына төгілте түсірген, үстіне қазақтың оюлы камзолын киген қара торы көркем әйел жанымда тұр.

Бұл оқиға бала кезімде болған еді. Жылда жаз мезгілінде екі отбасы бірге қала сыртындағы тау шатқалына барып демалуды әдетке айналдарған болатын. Ол кезде менің жасым 12-де. Ал, бізбен бірге баратын отбасының ұлы Андрей 13 жаста. Тосын оқиға үшінші жылы орын алған еді. Әдеттегідей, сол жазда да, сол шатқалға демалуға бардық. Үлкендер көлікке түнде қонатын палаткалар және төсекорныдармен қоса, біздің велосипедтерімізді де тиеп әкелген. 

Бір кездері мен жұмыс таппай қиналып жүрген кезімде көршім Митя ағай мені өзі істейтін мәйітханаға күзетші етіп орналастырған еді. Алғашында үйрену қиындау болды, әрине. Дегенмен адам нан табу керек болған соң бәріне төзеді екен.

Мәйтхананың қолқа қаптырар иісі, жантүршігерлік жағдайда қайтыс болған адамдардың мүрдесі күндіз күлкіден, түнде ұйқыдан айырды. Бірақ уақыт өте келе кеудемдегі қорқыныш басылып, күнделікті жұмысыма үйреніп кеттім.