Мирас Мұқаш

Ұйқыдан оянсам, жанымда әжем жоқ екен. Таң алакеуімнен тұрып, үйдегі ала сиырды сауып болған соң табынға қосуға әкететін үлкен шешеммен бірге оянбақ болып, білезігінен мықтап ұстап жатамын. Әр түн сайын ұйықтар алдында:

 

Дулат Исабеков

«Япыр-ай, көріспегенімізге он екі жыл болып қалған ба? деп жазыпты, 1963 жылдың июлінде Жүсіптің Сыр бойында тұратын нағашы ағасы Нұртөлеу.

– Осы кезге шейін сен өзгеріп кеткен шығарсың. Бәлкім, бір-бірімізді танымаспыз да. Мен саған ұрысқалы отырған жоқпын, нағашысы туған жиеніне қалай өкпе-наз айтатын болса мен де солай демекпін.

 

Кеңшілік Мырзабеков

Маңайдағы ойдым-ойдым табан – тегіс шалғын, кешірек көктеген қырдың бидайығына орақ бәрінен кеш түседі; қозы-лақ желдесе де солай өреді, қара отқа айызы қанған мал бірауық жұмсақ шөпке тәбеті шапса да солай өреді.

 
Новелла
Анашым  өзіңе айтатын жаңалығым көп.Соңғы уақытта көп жылап жүрмін.Сізді сағындым. Қарным ашқанда, сіздің ыстық бәліш пісіріп, аш болып қаласың деп сабаққа кетерде сумкама салып беретінің есіме  жиі түседі.

 

Жеткер Жүсіп 

Деректі әңгіме

Қазалының"Бірлік"совхозына жиі баратынмын,кішкентай кезімде. Анамның сіңілісі Қарақұмнан сол жаққа көшіп келген, жездеміз бас есепші-тін. Дария ол кезде ырықсыз.Паром жүреді. Су буырқанып жатады,сап - сары лай боп.Кейде сол паром тіркемеге сиыр, жылқы тиейді топырлатып.