Гүнай Текин
 
  Аға! Қарашығымды жасқа шылап, енді қайда хат жазарымды білмей отырмын.  Сіз борышыңызды өтеген əскери бөлімшеге жазайын ба? Əлде, өзіңіз сыйлаған күнделік дəптерге жазайын ба? 
Бес жаста едім. Анам жүрек ауруымен  ауырып, əкем мені  сіздің жаныңызға апарған шақ. 

Біз отбасында үш баламыз. Ағам, мен және қарындасым. Ағам да, мен де үйленгенбіз, қарындасымыз да тұрмыста. Әкеміз осыдан 15 жылдай бұрын қайтыс болып кеткен-ді. Ал анамыздың өмірден өткеніне екі жылдай болып қалыпты. Ағам мен жеңгемнің шынайы келбеттерін сол кезден бастап біле бастадым, яғни анамыз қайтыс боларда. Білдім де, түңіліп кеттім.

Сəлеметсіздер ме, "Сырласу" клубы! Кешегі хатты оқығаннан кейін бұл хатты жазуды шештім.  Ауылды жерге тəн нəрсе. Кəрі кісінің зейнетақысымен күн көру.  Менің де інім сондай отбасылардың бірі. Енді қолында отырған соң ақшасын бергеніне қарсы емеспін. 

 Тек қана, анамның үстін жарқыратып киіндірсе, тамағын дұрыстап берсе дейсің ғой. Анамның жағдайы басқа.

"Көргені жоқтың қасында, ақыл сөзің зая шын. Білгені аздың қасында, ақылды əсте бала шын" деген-ді бабаларымыз бос айтпаған сияқты. Күйіп кеттім. Кеше алты жыл бойы үйге бармай інімнің үйіне барған едім. Дарбазасынан келіннің бажылдап, ініме ұрысқанын естіп үйге де кірмедім.

 

Өз тағдыры туралы жазған талай адамға осы жерде жақсы ақыл-кеңес айтылғанын көріп, мен де өз басымдағы жайды баяндап, сіздермен ақылдасуды жөн көріп отырмын. Өйткені тағдыр салған сынақтан тағы да сүрінбесем екен деймін. Сонымен жағдайымды баяндайын...