Сəлем, "Сырласу" клубы! 

Мен он сегіз жасар кезінен бір жігітке жүрегін сыйлаған  қаракөз  сіңілілеріңіздің бірімін.  Қазір, жасым жиырмадан асты. Құдайға шүкір, тағдыр қосқысы келетін жігітім де  бар.Мен оны сүйетінім соншалық қатты қызғанамын.Қазір екеуміз екі жақтамыз.Оны ешқайда шығармаймын.Шығатын болса мені ұмыт деп, ренжісіп қаламыз.Ұсақ түйектің бәріне мән беремін.Мінезімде бір қыңырлық бар.

Серік екеуіміздің бас қосқанымызға үш жыл болды. Бірақ үйлене салысымен күйеуім мені жөн-жосықсыз боқтап, қол көтере бастады. Ашуланшақ, тітіркенгіш, сөз көтермейтін адам екен.

Күйеуім – оңбаған адам

Сөйлескім келіп, түсініспек болып қаншама рет әңгімеге тартсам да, онымнан түк шықпады. Шиден шикіл шығарып, соңы ұрыс-керіспен, мені аяусыз сабаумен аяқталатын. Жұмысым жақсы, жалақым жоғары, үйіміз тап-тұйнақтай, киімі таза, тамағы дәмді.

Сəлеметсіз бе, "Сырласу" клубы!

Сізге осы хатты жазсам ба, жазбасам ба деп көп ойландым. Ақыры жазуға оқталдым. Айтайын дегенім, мен мүмкіндігі шектеулі қызбын 2 топтағы. Жасым 27ден асты. Өз теңімді тапсам деймін. Қыз баласың ғой, ұят қайда, намыс қайда деп сөге көрмеңіздерші. Білемін, қыз қылығымен көрікті. Ол қасиеттердің бəрі баршылық Аллаға шүкір!

Аноним болсыншы. Менің айтқым келгені ажырасқанмын.Жасым жиырма жетіде.Ажырасқалы ер адамға жолаған емеспін.Әйтседе менің жұмысымда әйел адамдардан,ер адамдар көп.Балам бар.Күйеуің жоқ болса әркімге көз түрткі болады екенсің.”Қалай шыдап жүрсің?” деп көңілін білдіріп жүргендер көп.Бірақ,қазақи тәрбие алғандығым бар, мұндай тірлікке өлтірсе де бара алмайтын сияқтымын.Ар -ұят деген дегенді анамыз бала жастан санамызға құйып тастағаны сонша,сол шеңберден аттап кету мен үшін үлкен күнә.

 

Мен ағамның қолында тұрам. Ағам іссапарға өте жиі шығады. Шет елдерге де көп барады. Жұмысы солай.

Сол кездерде жеңгем үйде қызымен жалғыз қалады. Сондықтан «ағаң іссапарға кеткенде жеңгеңнің қасында боласың» деп мені ауылдан арнайы жіберген.