Сыртқа жүзіміз жылтырап көрінгенімен әр адамның ішінде бүгулі бір сыры болады ғой. Көкіректі тырмалаған жан жараңды ешкімге тіс жарып айтпаған сайын іштей мүжілесің. Мен көптен бері «Алаш айнасындағы» «Отбасы – ошақ қасы» айдарын үзбей оқып жүрмін. Өткен сандарының бірінде Зайда деген келіншек өзін мүгедек қылып тастап кеткен күйеуі туралы жазыпты. Ал мен керісінше, мүгедек күйеуімді тастап кеттім.

Осы күнге дейін аса мән бермеген едім, енді біліп, санымды соғып отырмын. Жасым 42-де, өзімнің жеке кәсібім бар. Үлкен үйім, қымбат екі көлігім де бар. Бірақ, мұның ешбірі маған қуаныш емес.

Әке-шеше тұңғышымын, ата-әжемнің еркесімін. Алты жас кіші қарындасым екеуміздің бетімізден қақпай, қалағанымызды беріп, сұрағанымызды алдымызға қоятын. Әке-шешем жақсы қызметте еді. Ата-әжем де құрметті азаматтар болатын. Өте тентек, ерке болып өстім. Барлығы менің дегеніммен болатын. Әкем менің заңгер болғанымды қалады.

Сəлем,"Сырласу" клубы. Үнемі əртүрлі тағдыр иелері сіздерден ақыл-кеңес алып жатады. Менің де сұрағым бар еді. Менің 1995 жылы туған ұлым -  бала кезінен мүгедек. Екінші топтағы мүгедектікті алған. ДЦП-мен ауырады.  Жəрдемақысы дəрісіне  əзер жетеді. Тегін дəрілердің көмегі аз. Сондықтан, қалтамыздан аламыз. Соған ақша таппай қиналып қалам. Жүріп-тұруы қиын.  Арнайы тамақпен зорға адам қылып отырған жайым бар.  Соған мемлекеттен қандай көмектер бар? 

Сәлеметсіздер ме?Мен сіздермен сырласып, пікірлеріңізді білгім келген. Тұрмыс құрғанымызға осы жылдың жазында бес жыл болады. Жолдасым өзімнен 13 жас үлкен. Бұрын үйленіп ажыраскан. Танысқан кезімізде өзін өте жақсы жағынан көрсетті. Ішпейді, шекпейді, жұмысы бар. Менің адамым осы шығар деп ойладым. Жарты жыл жүріп үйлендік. 

«Үйлену – оңай, үй болу – қиын» деген рас екен. Отбасылық өмірде түрлі қиындықтар, жылайтын да, мұңаятын да сәттер кездесіп тұрады. 

Сондайда қолды бір сілтеп, жұбайыңды енді көрместей болып ашуланғаныңмен ашуды сабыр­ға жеңдірсең соңы жақсылыққа ұласатыны сөзсіз.  Бұлай деуіме өз басымнан өткізген жағдай себеп болып отыр.