Түс ауа ауылға қарай жолға шықтым. Қолымдағы билетке қарасам автобустың артқы жағындағы орын. Жайғасып алдым. Жасы он үштер шамасындағы жас бала жаныма кеп отыра кетті. Мінезі тұйықтау көрінді. Көзінің оты бар, бірақ.

  – Ал, бауырым, жол болсын. Жол қысқарсын десең, әңгіме айтуға дайынмын, – деп сөзге тарта бастадым.
Менің көрші ауылдарымның бірінен екен.

Сәлеметсіздер ме «Сырласу !»

Аты –жөнімді,мекен –жәйімді көрсетпей беріңіздерші өтініш...

Менің өмірім бір жыл ішінде   танымастай өзгерді.Тұрмысқа жүкті болып шықтым.Тұрмысқа шығарда үйленетін жігітіме бәрін жасырмай айтқанмын.Өйткені төрт жыл жүрген жігітім,аяғың ауыр болса ғана аламын деп талап қойып, аяғым ауырлағанда қарасын көрсетпей жоқ болып кетті.

Мен күйеуіммен сүйіп қосылдым. Бірақ тағдыр бізге бірге болуды жазбаған екен. Қазір мен отбасымызды сақтап қалуға тырыспағаным үшін өзімді кінәлаймын. 

Арсен екеуміз студент кезімізде танысып, бір жылдай жүріп үйлендік. Арсеннің ата-анасы ауылдан біз секілді студент кездерінде қалаға келіп, осы жерде тұрақтап қалған. Ал менің жалғыз анам бар. Әкем біздің кішкентай кезімізде қайтыс болған. Мен қалада оқып жүргенде анам да қалаға көшіп келді. Сіңілім мен анам үшеуміз пәтер жалдап тұрдық.

Ол жақта да шымкенттіктер көп екен 

«Асан қаласына өткен жылдың тамыз айында келдім, – дейді Әйгерім. – Мұнда танысым болған соң жұмыс табуда бұл елге өтудегідей қиындыққа кезікпедім десем де болады. Қазақстаннан Кореяға виза жоқ, сондықтан ол жаққа бір айға баратын турист ретінде өттім. Мұнда аяқ басқаннан кейін кері қайтатын билетті сатып жібердім де, қасымдағы танысыммен жалдамалы пәтер іздей бастадық. 

Мен ішкі жан сырымды жан адамға айта алмаймын. Өйткені мені айналамдағылардың ешқайсысы түсінбейтінін білем. Сондықтан бүгін мен «Алаш айнасындағы» «Отбасы – ошақ қасы» айдарына мұңымды жазып, шерімді бір тарқатып алғым келді.

Менің жасым 24-те. Осы жаста қыз баланың нағыз тұрмыс құрып, бала сүйетін уақыты ғой. Менің де отбасын құрып, ана атанғым келеді. Бірақ бұл мүмкін емес.