Зейнел-Ғаби Иманбаев

  Аңшының әңгімесі

Жасынан аң қуған мылтықшы ағайым Жылқыбай бізге мынандай бір қызық әңгіме айтып берді. Ағай мұндай кеңес айтарда жып-жылтыр төбесін сипап қоятын, күлімсірейтін. Бұл жолы да сонысын істеді. Жаңадан қойған сары мұрты сонша әсем болса да, тосын көрген бізге ерсілеу сияқты еді. Біз құлақ түріп ентелей түстік. Ол сөз бастады.

 
Ғалымбек Елубай
 
91-ші  жылдың қысы. Менің үлкен нағашы ағамның есігінің алдына қою жасыл түсті машина келіп тоқтады.
 
Сол кездің көзімен қарағанда бұл жақсылықтың нышаны емес-ті.  Көліктен бірі қазақ,  бірі қытай екі әйел түсті. Қыстық демалысымды нағашы ауылда өткізетін мен бұл кезде қора маңындағы алаңқайда балалармен асық ойнап жүрген едім. Балалардың ересектеуі маған қарап иек қақты:
- Үйіңе барсаңшы! Келді.

 

Гүлжан Амангелдіқызы

-Шіркін, ол келіп: «Мен сені сүйемін десе ғой!».

 Шара өз қиялына елтігендей көзін жұмды. Кенет есіне бір нәрсе түскендей атып тұрды да, қасындағы құрбысына жалт қарады. 

– Бақыт деген не?

                                   фото көрнекілік үшін ашық дереккөзден алынды

Байыт Қабанұлы

Әңгіме

Ұланбатыр қаласының көшесінде жүр едім пұшпақ тымақ, пұшпақ жағалы шапан киіп, күміс белбеу буынған, аяғында қазақи саптама етігі бар бір қария биік биік көп тамдардың ортасында қалай жүрерін білмей қамалып тұр екен. Жүгіріп барып: 

– Ассалаумағоликум – деп сәлем беріп қолымды ұсынып едім, арса-арса саусақтарын ұстатып, бетіме үңіліп біраз қарап тұрды да:

 

Шерхан Мұртаза

Жазушы Ғалым Ахмедовке арналды.

Автор

Сағын аға екеуіміз сәскеліктен соң серуенге шығамыз. Сағын аға сәмбі талдан жонған ақ таяғын қолына алады:

— Е, бар болғыр, жүр енді, күн ысып кетеді, аяғыңа жеңіл бірдеңе ки, тауда туфлимен жүре алмайсың, — деп мені мектепке жетектеп апаратын баладай баптайды.

Сағын аға, құдай бұйыртса, енді бір жылдан кейін сексенге келеді. Ал соған қарап, бүкірейген шал екен деп ойлап қаларсыздар. Қайдағы шал? Жігіт ағасымыз деп жүрген біздерден көп ширақ.