Проза

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 28 января 2019

Бақтыгүл Ауданова

(хикаят)

Садаған өрілген қамшысын қонышына қыстырып үйге кіргенде:

– Мамам енді келмейді, бізді тастап кетті-і-і.. – деп жылап отырған үшеуге көзі түсті. Жаңа ғана босанғалы кеткен қол астындағы қойшысының әйелінің еріп келген балалары. Үлкені Азат биыл бесінші сынып оқуы керек. Екіншісі қыз, Әйгерім, үшінші сыныпқа барса керек-ті. Кішісі Данияр да жеті жастан асып отыр.

Алғаш інісінің үйінде көргенде-ақ ұнатпап еді осы әйелді. Қойшыларға тамақ істеп, тезек илеп жүрген екен. Көп өтпей-ақ көш жердегі мұның шопанымен танысып, көңіл қосып, мұның отарына келіп алған. Сөзі сұйықтау, әрі бала-шағасы шұбырған әйелге іші жылымап еді. Бірақ, іштей аяп келісім берген. Екеуін қосып тынған. Өтірік қосып сөйлейтіні болмаса, іске тыңдырымды әйел екен.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 26 января 2019

Бақтыгүл Ауданова

Жазбай таныдым. Айсұлу. Сәл ғана әбіржігені болмаса, сол баяғыдай сұлу.

– Айсұлу! – дедім оны тоқтатпақ болып. Жан-жағына алақ-жұлақ қарады да бауырындағы баласын қыса түсіп жүрісін тездетті.
– Айсұлу!..
Ол кетіп барады. Тоқтар емес. Бейне бір ұрлық жасап қойған адамдай. Ізінен жүгіріп жетіп бардым да иығына қолымды салдым.
– Неге тоқтамайсың? Мені таныдың ба? Ол әлденеден қорыққан жанарымен маған ұзақ қарады.
– Танымадың ба? Мен...
– Таныдым, – деді ол. – Енді таныдым.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 24 января 2019

Бақтыгүл Ауданова

Әңгіме

Жұмысқа жаңадан кіріскені сол мұның келуін күтіп тұрғандай-ақ тексеру деген басып салды. Мұндайды, әрине көп ауыртпалық мұның мойнына түсері анық. Ұжымдағы ең кішісі де осы. Оның үстіне жаңадан келген.
– Әй, бала ананы әкел.
– Әй, бала мына құжатты тауып кел.
– Әй, бала, түскі тамақтың қамын жасаңдар...
«Қазақтың кішісі болғанша, күшігі бол» деп осындайда айтса керек-ті. Бірақ, оған өкпелеп жатқан бұл жоқ. Қалай қарай бұйрық түссе, солай қарай зырлай жөнеледі. Басшылықтың көңілінен шығуы керек қой.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 22 января 2019

Гүлбақыт Ауданова
(хикая)

Гүлжанның қызғанатынындай бар ғой. Күләштің бұған ғашық болғаны рас. Ол кезде бала еді ғой. Екеуі де. Күләш сегізінші сыныпта оқитын. Бұл онда еді. Қарақаттай көздері мұны көргенде жарқырап кететін. Бір жарқ етіп төмен қарай қоятын. Екі беті албырап қып-қызыл болып шыға келетін. Бұл да ес-түссіз болмаса да сол ұяң қызды ұнататын. Тек бірде туғандай болып жүрген інісі Нұрғабыл жігіттік бар сырын ақтарған.

Аға деп, дос деп... Содан кейін бәрінің быт-шыты шықты. Сол күні-ақ жүрегіндегісін жұлып інісіне сыйлап кеткенді. Күләшті көзіне ілмейтін болды. Көзге ілмеуге мәжбүр болды. Оның бәрі балалық еді ғой. Сол жылдармен қалып қойды. Қазір құдай сақтасын Күләшқа деген арам ойы жоқ. Жоқ, жоқ, құдай сақтасын. Келін ретінде сыйлайды. Басқа келіндері бір төбе, Күләш бір төбе. Өзінің адамгершілігімен ол бұл дәрежеге жеткен. Бұл үшін ғана емес, бүкіл ағайын үшін солай. Елдің бәрі солай дейді. Нұрғабыл бағы жанған жігіт қой. Қане, бұл да елге осындай келін сыйлай алғанда. Айжанды да осы Күләшқа ұқсатып ғашық болған шығар. Жарқ етіп бір қарап, артынан екі беті албырап қызғылттана қалатыны ұқсайтын. Ол да бұған бұйырмады. Жолы болмайтын жігіт шығар.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 21 января 2019

Бақтыгүл Ауданова
Хикая

Көп өтпей-ақ Әлияның үйіне тағы бір топ құда болып келді. Айжанды да теңі табылып тұрған да ұстап отыруды жөн көрмеді. Құдаларын шығарып салып үйге кіргенде Қанат сол жақ кеуде тұсын ұстай отыра кетті. Әлия да, Айжан да не істерлерін білмей әбіржіп қалды.
Әлия іштей түсінді. Әке жүрегі екі қызынан да айырылуға шыдас бермей жатыр. Әлияның да жүрегі ауырып жүр. «Әйел қырық жанды» деп тегін айтпаса керек. Сездірмей жүр. Оңашада қыздарын ойлап жылап-жылап алатынын кімге айтады. Жылап-жылап алып «орындарын тапқанына шүкір» деп Аллаға ризашылық білдіріп қоятынына не дерсің тағы.
–Әлия,-деді Қанат оңашада сол жақ кеудесінен әлі де қолын алмай. – Екеуін де ұшырып жіберіп жаман болып қалайын деп тұрмыз.