Негізі мен ырым-наным дегенге атымен сенбейтін адаммын. Дегенмен де кейбір құбылыстарға қарап таң қаламын. Анамның айтуынша кішкентай күнімде ер балалар секілді бұзық болыппын. Ойнап жүріп біреудің баласын ұрып кетсем, міндетті түрде анасы келіп шағым жасайтын, не болмаса маған қатты ұрысатын. Сондай күндері анасында не болмаса отбасында келеңсіз оқиғалар орын алатын болыпты.

      Анам айтқан уақытта мән бермеуші едім, өсе келе өзім де қатты байқап келемін. Қайдан білейін, мүмкін кездейсоқтық та болар...

Аты – жөнім Ақылбекова Рәзия. Жалғызбасты анамын. Жолдасым осыдан үш жыл бұрын жүрек талмасынан көз жұмған болатын. Содан бері жалғыз ұлым Жалғас екеуіміз бір-бірімізге тіреу болдық. Әкесінің қазасынан кейін есеңгіреп қалған ұлым қиналғанын білдірмеуге тырысып бағатын, мойнындағы жауапкершілікті сезініп, үнемі отбасындағы ендігі ер азаматтың өзі ғана екендігін бірден түсінді. Әкесі дүние салғанда 10-сыныптың ортасында оқып жүрді де, кейін мектепті тездетіп бітіруге асықты. Бітірісімен оқуға сырттай тапсыра салып, өз бетінше жұмыс жасауға кірісті. Еңбектеніп, нанын жегізді маған. Алайда қуанышым ұзаққа созылған жоқ...

1974 жылы 10 класты бітіріп аудан орталығындағы ауруханадан № 286 форматтағы справканы алу үшін жолға жиналып жатқанмын. Қарындасым «менің көзілдірігімді оңдатып алып келші» деп үш сом берді. Содан аудан орталығына келіп бірден көзілдірік істейтін дүңгіршекке келсем, орта жасқа келген толық орыс әйелі отыр екен, мен оған көзілдірікті ұсындым.

Ол не істейтінін айтпай-ақ түсініп. Әпсәтте көзілдірікке линзаны тағып істеп берді де жұмыс ақысы 1 сом 50 тиын деген соң үш сомды ұстата бердім. Ол есептеп-есептеп маған көп ұсақ қағаз ақшаны ұстата салды. Ақшаны алып санасам 10 сом қайтарып беріпті, менің ішкі дүнием астаң-кестең болды, «не істейін, сіңіріп кетейін бе» деп те ойладым. Ол кезде он сом әжептәуір ақша ол ақшамен қалаға барып кешке дейін қыдырып қайтып келуге де болатын.

(жалғасы)

– Қорқуды білмейтін күнәсіз сәби ғой, ересек адам болғанда жүрегі жарылып өліп қалар еді… кәрі құдағи менің сол қолымды уқалап отыр екен…

Менің сөйлеуге шамам келер емес… іштей қорқуды білмейді дегенге масаттанып қоям… өзімді бір үлкен батыр сезініп… аузыма су тамызып жатыр…

– Қарасан келгір көк бұқада нең бар еді, қасқыр жемесе, бір күні өзі қайтып келер еді ғой… Апам атама ұрсып отыр… Атам үнсіз. Енді сөзді бақсы алды:

Қаладан кеше келгем. Осы ауылда анау алыстағы қалада оқып жатқан жалғыз менмін. Туыс-туған, көрші-қолаңның барлығы менен сарқыт дәметеді… Шамамша қалтамдағы қалған соңғы жармағыма дейін қаланың неше түрлі тәтті-дәруменін ала келетін әдетім… Биыл ерте қайтам деп хат жазып жібергем… Қайтатын қаржыны Есен ағам салып жіберіпті. Тіпті бұрынғылардан молырақ. Сосын Есен ағамның үйіндегі жеңгеме арнайы таңдап жүріп қос етекті әдемі көйлек сатып алғанмын. Сонымды алып үйлеріне келдім. Мен келгенде Есен ағам үйде жоқ екен, жеңгем әлі жасқа тола қоймаған баласын емізіп отыр екен. Алтын адам… Қай уақытта келсеңде жарқылдап отырады. Мені Тентекқара дейтін… Амандық сұрасып болған соң сәлемдемемді жеңгеме ұстаттым. Сыртта ойнап жүрген балаларды шақырып мен әкелген тәттіні үлестірген жеңгем көйлекті көріп балаша мәз болды…