Мен бұған дейін осы сайттағы отбасылық оқиғаларды оқып, өзіме сабақ алуға тырысатынмын.Мен бүгін сіздермен өз ішімдегі мұңымды ақтарсам деп едім.

Үш баланың анасымын, отбасымның шаңырағын шайқалтқым келмейтін жандардың бірімін. Бірақ өкінішке орай, күйеуім жүріс жасайды, 2 жыл шыдап келіп едім, осы жазда біраз миымды тынықтырмақ болып, ауылыма кеттім. Жолдасым өзі менің біраз уақыт ауылда болғанымды қалаған болатын. Ол анда-санда телефон шалып қоятын, балаларын сұрайды, қашан қайтасындар деп те сұрап қояды.

19 жастағы бойжеткен өзінің оқу орнындағы мұғаліміне ғашық болып қалғанын айтты. Оның сөзінше, ол сол жанды екінші курста оқып жүріп ұнатып қалған. Алайда бүгінде өз сезімін жасыра алмаған ару сүйгеніне бар шындықты айтқысы келеді екен деп хабарлайды anonymous_forum парақшасына сілтеме жасаған KAZ.NUR.KZ.

4 курс студенті мұғалімінің өзінен әлдеқайда үлкен екенін айтты. Алайда ер азамат әлі күнге дейін отбасын құрмаған екен.

Сәлем "Сырласу !"

Аты жөнімді құпиялап беріңіздерші.Ешкімге айтпаған сырымды сіздермен бөліскім келеді. Жақында бір жігітпен танысқан болатынмын.Вертуальді.Тұрмысқа шығу мақсатым болатын.Жасым 26- да.Тұрмыста болмағам, есік көрмегем.Біраз сөйлесіп жүрген соң, фото сұрады.Мен реалда көресіз ғой дедім. Кездесейік деп қоймады. Кездестік.Басымнан  аяғыма дейін қарады.Кафеге барып отырдық.Онша сөйлемейді,ұнатпағанын білдім.

Медициналық учищені бітіріп бір аудандық ауруханаға жолдамамен жұмысқа бардым (ол кезде солай жолдамамен жіберетін). Мені терапия бөліміне жіберді.

Бөлім меңгерушісі Асқар деген кісі екен. Өте жылы қабылдады. Бөлмесіне алғаш кіргенде «айналайын қызым, келе ғой» дегенде өз әкем сияқты болып кетті. Себебі, мен әкем үнемі «айналайын менің қызым» деп еркелететін. Бөлім меңгерушісі аға медбикені шақырып алып, «мына қызды бөлімнің жұмысымен таныстыр, бәрін түсіндір, білмегенін үйрет» деп тапсырды. Аға медбике де өте жақсы апай екен. Мен сөз арасында «бөлім меңгерушісі жақсы кісі екен» дедім. Қасима апай да менің сөзімді қоштады. Сөйтіп студенттен қызметкерге айналдым.

Жасым отыз сегізде. Қызметім де жоғары. «Карьера-карьера» деп жеке өмірімді де ұмытыппын. Уақыты келгенде ойлана бастадым. Жұмыстан соң интернетке отырып, танысу сайттарына кіріп жігіттермен таныса бастадым. Кездесуге де барып жүрдім.

Өзім жалғыз тұратындықтан, не істеймін не ішем, не жеймін демедім. Ата-анам Шет ауданында тұрады, қартайған жандар. Сондықтан, мен өз өмірім туралы ешкімнің алдында есеп те бермедім. "Не істесең де өзің біл, тек жыламасаң болды" деп ата-анам да өміріме араласқан емес.