Ол кезде мен бала едім. Осыдан жирыма жылдай бұрын біздің әулеттің басынан үлкен қайғы өтті. Колхоз жұмысын істеп жүріп әкеміз тракторымен өзендегі тасып жатқан шудан шыға алмай, қайтыс болды. 
Әкемізді арулап қара жерге тапсырған соң сол кезде мектептің соңғы сатысында (11-класс) оқып жүрген ағам Садық аяқ астынан сандырақтап сөйлейтін болып кетті. Өз өзімен күбір- күбір тілдесіп, үйдің артындағы алма бақта жүреді де қояды. Кейде біреумен ұрсысып, кейде жылап қалады. Бала болдық па, әйтеуір ағамыздың ол қылығы бізге кино әртістерін елестетін.

Өзімді қатты опындырып, кінәлі ететін тоғыз жыл бұрынғы оқиғаммен бөліссем деймін. Қазақтар «Ойыннан өрт шығады» деп бекер айтпайды екен. Менің басымдағы осындай бір уақиға бір адамның тағдырын күлпарша еткені бар емес пе? Кешірілмес күнә жасаған сол оқиға есіме түссе, әлі күнге денем түршігіп, жаным қатты ауырады. Бір күні менің досым Әсет өзінің дос қызының туған күніне шақырды. Ол күні көп шаруам болып, қатты шаршап, диванға қисайсам қатты ұйықтап кетіппін.

Бiздiң ауыл тауға жақын орналасқан. Түнде үйден шықсаң, жақын маңнан қарауытқан тау сұлбасы төбеңнен төне қарап тұрады. Басқаларға қайдам, етегiнен ойын үзiлмейтiн ауыл өзiмiзге қатты ұнайды. Жаз бойы қозы-лақтар маңырап, балалардың шатты күлкiлерiнен ол жер жаңғырып жатса, қыс мезгiлiнде сырғанақтың дәуренi жүрiп тұрады. Шаналарын көтерген қара домалақтар қырдан ылдиға қарай зуылдап, кеш қарайғанша сол маңайдан шыққылары келмейдi.

Жолдасым Еркін екеуміз әңгімелесіп отырмыз. Бір кезде ол тосыннан:

- Ереке, сіз өлімнен кейін өмір болатынына сенесіз бе? - деді.

Не дерімді білмей тосылып қалып:

Өмірде дәл кинодағыдай құбылыстар кездеседі екен. Құбылыс деп кәдімгі қорқынышты фильмдерде берілетін елестерді айтып отырмын. Оған кейде мән бермей жатамыз ғой. Дегенмен, шын мәнінде адам өміріне түрлі өзгерістер алып келетін де осындай жағдайлар. Мысалы, менің бір балдызымның басынан өткен осындай оқиғадан кейін, жұмысынан шығып, басқа салаға ауысуға мәжбүр болды.