Бұл әзіл оқиғасы өткен ғасырдың сексенінші жылдардың ортасында болған еді. Күз айы. Халық өздерінің мал азығын дайындау мен қыстық отындарын дайындауды аяқтап қалған кезең болатын. Ол кезде біз елде едік, білдей бір кәсіпорын мекемесінің бастығымын.

Алматыға жолсапарына барайын деп дайындалу үшін үйге жұмыстан ертерек оралғанмын. Үйге аталас әпкеміздің жансерігі жездем Нүктебек келіп отыр екен. Амандасып болған соң дастархан басында екеуара әңгімеде қыза бастады.

 Ғылымда «ғаламның ақпараттық өзекшесі» деген ұғым бар. Былайша айтқанда, біз өмір сүріп отырған ғаламдағы өткен-кеткен оқиғаның бәрі ақпарат өзекшесінде тіркеліп отырады. Бірақ оны көру – кез-келген адамның маңдайына жазылмаған бақ. Бірақ сол ақпараттық ойыққа түсіп кетіп, сонау ескі заманға, не болмаса болашақта болар өмірге тап болып, таң-тамаша болған адамдар да бар.

Базбіреу бұған сенер, біреу сенбес. Бәлкім мұндай жағдай біріңіздің басыңыздан өткен де шығар. Ал мен сол оқиғаға еш түсінік таба алмадым. Түс дейін десем, түс емес сияқы. Басымнан өткен сол бір түсініксіз оқиғаны жазып, «Алаш айнасына» жіберіп отырмын. Оқиға былай болған еді....

Бала кезімде, әдеттегіше, жазда сіңлім екеуміз ауылдағы ата-әжемнің үйіне бардық. Олар тұратын ауылда неше түрлі ұлт өкілдері тұратын. Араларында сығандар да бар. Ол ауылда ұрлық көп болатындықтан атам мен әжем тұратын үйдің терезелеріне темір тор қағып тасталған. Атам мен әжем алты бөлмелі үлкен үйде екуі ғана тұратын (ұлы-біздің әкеміз қалада, ал қызы сол ауылда бөлек тұратын). Бөлме көп болған соң сіңлім екеуміз бөлек-бөлек бөлмеде жататынбыз. Түсініксіз оқиға барған соң екінші күні басталды.

Біздің үйге қарама-қарсы тозығы жеткен, адам аяғы баспас өте ескі үй бар болатын. Кеш түсе бастағаннан-ақ түрлі дауыстар естілуші еді. Ауыл бұзықтарының ешбірі де түн бата бұл жерден кесе өтпейтін-ді. Әр нәрсенің өз ақиқаты бар емес пе?! Тұрғындардың ауыздан ауызға тараған тылсым оқиғасы көрші ауылдарға да жетіп үлгерген. Бірі сенсе енді бірі «жындының сандырағына» балайды. Мен де көрмеген соң, сенбестен мазақ қылып күлетінмін, тек мына жағдай орын алмағанда.

Әр пенденiң қиын сәтте қол ұшын созып демеу беріп, тiптi өмiрiн де құтқарып қалатын перiштесi болады екен. Сондай бiр тылсым күш менi де ажал аузынан аман алып қалған болатын.

Ол кезде бозбала жас кезім. Күн шықпай мені оятқан анам «Пески селосында тұратын әпкең алып кетіңдер деп қоңырау шалды, сен оны үйге алып кел», - деді. Менің жеңіл машинаммен досым екеуміз жолға шықтық. Пески селосы Есіл өзенінің арғы бетінде орналасқан қазіргі Ғ.Мүсірепов атындағы ауданның орталығы.