Тылсым дүние
Жұмыс бабымен екі жігіт Калининградқа іссапармен баратын болдық. Алғашында пойызбен баратын болғанбыз. Кейіннен қасымдағы серігім көлікпен барып қайтайық деп ұсыныс айтты. Ондағы ойы – Калининградтан сәл әріде тұратын ата-анасына да барып қайту екен. Мен келістім.

Белгіленген күні екеуміз жеңіл көлікпен жолға шықтық. Егер ешқайда бұрылмай, тура жүрсек, шамамен 8-9 сағатта Калининградта боламыз. Бұл екі араға көлікпен алғаш жүруіміз болғандықтан жолға таңертең ерте шықтық. Үш сағаттай жүрген соң серігім машинаның жанармайы азайғанын айтып, «жанар май құю стансасы» деген белгіні жіберіп алмай, мұқият қарап отыруды тапсырды. Жақын маңда ауыл көрінбейді. Май бітсе, далада қалатын түріміз бар.

 

Таяуда бір кісінің "аруақ деген адамдардың ойдан шығарып алғаны" дегенін естідім. Қонақта отырып дауласуды жөн көрмедім. Бірақ сол кісінің сөзі еш есімнен кетпей қойды. Сондықтан аруақтың бар екеніне дәлел болатын өз басымнан өткен оқиғаны "Алаш айнасына" жазып отырмын. Егер сол кісі менің осы жазғанымды оқыса, аруақтың бар екеніне сенер деп ойлаймын.

Тылсым дүние, біз түсіне бермейтін жұмбақ  әлем...

Жаратқанның құлдары имандылыққа әр түрлі жолдармен келеді. Бір адамдар туылғаннан иманды, енді біреудің басына таяқ тигенде, теперіш көргенде Тәңірісі есіне түседі.
Ал мен Алланың жолына бір-ақ күнде түскен мына бір жігіт туралы естіген әңгімемді баяндағалы отырмын. Алайда, ол адам Құран оқып, Құдай жолына түсер алдында көрге түсіп-шығуға мәжбүр болған екен.
Оқиға мынадай. «Отырған қыз орнын табады» деген рас қой. Қырыққа қарай аяңдаған бір құрбымызға жаратқанның жақсы бір күнінде құдалар келді. Ескірмейтін ескі дәстүр бойынша қызға сөз айттырып, сырға таға келіпті.
Күйеуге шығайын деп отырған қызды да, қызды алайын де жатқан жігітті де жақсы танитын едік. Осы екі достың бас қосуының өзі де Алланың жазуы деп білетін, өзінше бір хикая.


Біз ол кезде 50-60 отбасыдан құралған совхоздың бөлімшесінде тұратынбыз. Совхозға дейінгі аралық 3-4 шақырым шамасы. Балалар бастауыш класты бөлімшеде оқып, бесінші кластан бастап интернатта жатып, совхоз орталығындағы мектепте оқитын. Интернатта жатып оқитын балалар сенбі күні түстен кейін үйге қайтатынбыз. Демалыс күні түстен кейін интернатқа қайта келеміз. Ол кезде бөлімшеге қатынайтын арнайы көлік болмайтын. Сол себепті көбінесе үйге жаяу барып қайтатынбыз.

1996 жылы мен Атбасарда емшілікпен айналысып жүрген Алмас әулие дегенмен кездесіп, сөйлестім. Одан ем қабылдаған біреу «несін айтасың, ауруыңды әп-сәтте жұлып алады екен» деп аузының суы құри мақтады. Осыны естіп, сол тұста халық емшілері туралы жазып жүрген мен жұрттар әулие атаған әлгі азаматпен кездескім келді.

Алмас есімді емші жасы отыздардағы қырғыз жігіті екен. Қырғызыстанда туып өскен, сол елде тұрады. Өзінің айтуынша, екі рет өліп, тіріліпті. Алғашқы өлгенінде, ол кезде кеңес заманы екен, бір тәуліктей жатып, жерлеуге дайындап жатқанда тірілген. Оның айтуынша, оқиға былай болған.