Осыдан оншақты жыл бұрын Алматыға жұмыс іздеп келдім. Екі күн іздеп, бір жерден жұмыс таптым. Жалақысы аздау екен. Бірақ жалғызбасты адамның күнкөрісіне жетеді. Ақшаны үнемдеу үшін жұмысқа жаяу баратындай жерден арзан пәтер іздедім. Жеке секторға келіп, бір көшенің бас жағынан екі-үш үй өткенде «үй жалға беріледі» деген тақтайшаға көзім түсті. Аулада екі үй тұр. Бірі сәл үлкендеу, екінші кішкентай (времянка). Дәу де болса, кішкентай үй жалға берілетін шығар деп топшыладым.

- Жаным, сен мені мәңгілік сүйесің бе?

- Әрине!

- Егер мен о дүниелік болсам да сүйесің бе?

- Онда бұдан да қатты сүйетін болам!

Осы сөздерден соң Таня қандай да бір қимастық сезіммен мойныма асылатын. Сол сәттерде біздің бақытымыздың қысқа болатынын сезген едім.

Ерсін Ерғалиев  

Ол кезде мектептің жоғары сыныбында оқимын. Бірде үй-іші нағашымның үйіне баруға қалаға жиналды. Әкем: «ал балам, біз кешке дейін келерміз, оған дейін үйге бас көз бол» деп жолға шығып кетті. Мен үйде жалғыз қалдым. Кеш болды. Қас қарайды. Олар кешке қайтып келеміз деген соң есікті жаппай төсекте жатып, ұйықтап кетіппін. Бір кезде «Еркін тұр» деген дауыстан селк етіп оянып кеттім. Қарасам үйдің іші қаракөлеңке, ал бетіме бетін тақап маған үңіле қарап тұрған әпкемді көрдім. «Е, бұлар қонақтан келген екен ғой» деп ойладым да:

- Жаным, сен мені мәңгілік сүйесің бе?

- Әрине!

- Егер мен о дүниелік болсам да сүйесің бе?

 - Онда бұдан да қатты сүйетін болам! 

-Әкем айтқан сол бір әңгіме мен өзім куә болған мына бір оқиға қанша жылдар өтсе де ойымнан кетпестей орнығып қалды,-деді нағашым (марқұм) менің тылсым жайлар туралы білгім келген ниетімді аңғарғаннан кейін.