Алғаш рет“Сырласу” клубына хат жолдап отырмын. Аноним етіп  шығарыңызшы.Атымды айтқым келмейді.Маған сіздердің көмектеріңіз,ақыл кеңестеріңіз ауадай қажет.

Мендегі мәселе мынандай, бөле ағам бар.Үйленгендеріне  7- жыл болды.Жеңгем ажарлы,қыпша белді,өте сұлу жан.Жеңгеме ессіз ғашықпын.Бірақ  ғашық  екенімді  білдірген емеспін.Сол  бөле  жеңгем 7 жылдан бері бала көтерген емес.Мен сеземін, білемін,ол қатты қиналып жүр.

Бала көтеріп  ана  бақытын сезінгісі  келеді.Армандайды, қиналады.Бірақ қанша қиналса да  ешкімге білдіргісі келмейді.Жақында емделіп, дәрігерге қаралған екен,жеңгемде бәрі жақсы, бала көтеруге мүмкіндігі бар депті.Ал бөле ағамда ондай мүмкіндік 30%  ғана  екен.Менің айтайын дегенім ,сол бөле жеңгеме ,бала көтертіп,ана бақытын сыйлағым келеді.

Бірақ...бұл жайында жеңгеме айта  алмаймын.Шынымды айтайын айтуға жүрегім дауаламайды.Егер жеңгем де мені түсініп,менің айтқандарыма келісер болса, бұл арамыздағыны  құпия ұстауға жігіт  атыммен сөз берер едім.Әттең,айтуға тілім бармайды.Жүрегім дауаламайды.Мен жай ғана менен сәби сүйіп,ана бақытын сезінгенін қалаймын.Ақыл беріңдерші,жеңгеммен ашық сөйлесіп өзіне айтқаным дұрыс па?Ол бәрін басына көтеріп, у-шу қылып жібермей ме?Қайлай ойлайсыздар?Жеңгеме ана бақытын сыйлағым келеді...