Есімді білгеннен біздің ауылдағы Орал есімді жігітті танимын. Жас шамасы 27-28 ге келіп қалған деседі білетіндер. Сырт келбетіне алыстан көз салсаңыз алтыншы сыныптың оқушысы сынды. Тек жақындай түссеңіз ғана отызға жетіп қалғандығына көзіңіз жетеді. 
Ауылдағылардың айтуынша Орал көп балалы үйде өмірге келген екен. Дене бітімі ғана емес, ақыл-есі де жетіліңкіремей қалған. Бастауыш кластық білімі бар. Төрт жылдан кейін мектепке де бармаған. Оның себебі де жоқ емес. 
Ең алғаш дүниеге келгенінде ақыл-есі бүтін болыпты.

   Нұрсерік екеуіміз ұзақ уақыт кездесіп жүрдік. Мектептен бері бір-бірімізді қатты ұнататынбыз. Осылайша 10-11 сыныптарда өзімізше қыз-жігіт болып, қол ұстасып бастадық. Кейін студент болған уақытта да әдейі бір жоғары оқу орынына түстік. Университет қабырғасында да екеуімізге барлығы қызыға қарайтын. Уақыт өте келе мен оның үй ішімен таныстым, ол да менің ата-анамды, бауырларымды барлығын біліп алды. Ал бітіретін уақыт таянған сәтте, дипломға сақадай сай дайындалмасақ та университетті аяқтайтын кешке барлығымыз жоғары дәрежеде жоспар құрдық. Қыздардың сәндейтін тұстары ең алдымен шашы, одан соң көйлегі емес пе?! 

Елес автобус туралы сюжет көрген соң, бала кезде естіген әңгіме есіме түсті. Төменгі сыныпта оқитынмын. Ата-аналарымыз кешке қонаққа кеткенде көршінің балаларымен бірге үйде отырыңдар деп, сыртымыздан қамап кететін. Олар келгенше ұйықтамай, небір қорқынышты әңгіме айтатынбыъ. 

Соның бірі. 
Ауылдың шетінде бір үй болды. Оған көшіп келгендер әрі кеткенде 2 жеті тұрып, көшіп кететін. Өйткені түн ауа ошақтан сәбидің шырқырап жылаған дауысы шығады екен-мыс."Қарасаң, пештің ішінде дым жоқ. Оянып кетсең бітті. Ана дауыстан соң ұйықтау мүмкін емес. Аза бойың қаза болып, денең түршігіп, дірілдеп жатасың. Күнде солай"-деп айтатын көрінеді ол үйге көшіп келгендер. Оған кім шыдасын.

 Негізі мен ырым-наным дегенге атымен сенбейтін адаммын. Дегенмен де кейбір құбылыстарға қарап таң қаламын. Анамның айтуынша кішкентай күнімде ер балалар секілді бұзық болыппын. Ойнап жүріп біреудің баласын ұрып кетсем, міндетті түрде анасы келіп шағым жасайтын, не болмаса маған қатты ұрысатын. Сондай күндері анасында не болмаса отбасында келеңсіз оқиғалар орын алатын болыпты.

      Анам айтқан уақытта мән бермеуші едім, өсе келе өзім де қатты байқап келемін. Қайдан білейін, мүмкін кездейсоқтық та болар...

Аты – жөнім Ақылбекова Рәзия. Жалғызбасты анамын. Жолдасым осыдан үш жыл бұрын жүрек талмасынан көз жұмған болатын. Содан бері жалғыз ұлым Жалғас екеуіміз бір-бірімізге тіреу болдық. Әкесінің қазасынан кейін есеңгіреп қалған ұлым қиналғанын білдірмеуге тырысып бағатын, мойнындағы жауапкершілікті сезініп, үнемі отбасындағы ендігі ер азаматтың өзі ғана екендігін бірден түсінді. Әкесі дүние салғанда 10-сыныптың ортасында оқып жүрді де, кейін мектепті тездетіп бітіруге асықты. Бітірісімен оқуға сырттай тапсыра салып, өз бетінше жұмыс жасауға кірісті. Еңбектеніп, нанын жегізді маған. Алайда қуанышым ұзаққа созылған жоқ...