Мен темір жол бойында жұмыс істеймін,- деп бастады ақсақал әңгімесін.

- Күз айы. Әдетімше темір жолды тексеріп келе жатып жылаған сәбидің дауысын естідім. Елең ете қалдым. Кешкі уақыт. Жан-жағыма қарасам, темір жолдың үстінде ораулы жатқан көрпені көрдім, сәби дауысы сол орамнан шығатын сияқты. Не де болса деп барып көрпені ашсам, ішінде құндақтаулы жатқан бөбекті көріп, есім шығып кетті.

Үлкен фиқһ ғұламасы Әбу Ләйс Самарқанди әңгімелейді: «Алладан қорыққан адамда жеті түрлі белгі болады.

Біріншісі – тілге қатысты белгі. Алладан қорыққан адам тілінің қызметі арқылы өтірік, өсек, ғайбат айтпайды, ешкімді шағыстырмайды. Оның орнына Құран оқиды, зікір айтады, іліммен шұғылданады.

«Намазды қалай оқисың?» деп сұрағандарға Хатамиәс-Сам (Оған Алла разы болсын):

-«Намаз уақыты таяғанда, жақсылап дәретімді аламын. Намаз оқитын жерге барып, сәл кідіріп ойланамын. Сонан соң, намазға тұрамын.

 

Өлімге қатысты адамзат баласында атам заманнан бері бір-біріне қарама-қайшы екі түрлі пікір қатар өмір сүріп келе жатыр.

Осыдан екі жарым мың жыл бұрын ғұмыр кешкен Сократ, Аристотель, Платон сияқты грек ойшылдары да өлімге қатысты бітіспейтін қарама-қайшы екі лагерге бөлініп, пікірталасқа түсіпті. Сол кезден қалған жазба деректер осыны дәлелдейді.


Ләззат Ахметова

«Сынық ыдыстан ас ішпе» дегенді естіген боларсыз. Оны кейбіреулер «қазақтың бітпейтін ырымына» балайтыны жасырын емес. Шындығында, ата-бабамыздың қайсыбір ырым-тыйымы болмасын, бекер шықпаған. Астарына үңілер жан болса, әрбірінде үлкен тәрбиелік мән жатыр.
Сынық ыдысты ұстамау, одан ас ішпеу жайында есімде мына бір оқиға мәңгі қалып қойыпты. Бала күнімдегі сәт…
Таңертең біздің үйде кәдімгідей қарбалас болады. Әсіресе таңғы көрініс тіптен бөлек әңгіме. Кімге қарасаң бәрі асығыс. Біреуі жуынуға немесе әжетханаға кезек күтуге шыдамай тоңқылдап жүреді, ендігі біреуі түнде жиналмай қалған кітап-дәптерін түгелдеп жатады.