Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 02 июня 2020

Атақ-даңқы алты алашқа жайылып, әулие атанған қасиет иесі - Мәшһүр Жүсіп Көпейұлы. Ғұламаның өмірі мен шығармашылығын жан-жақты зерттеумен келе жатқан өз ұрпағы Әсет Пазыловтың еңбектеріндегі мынадай мәліметтерді оқырмандардың назарына ұсынғанды жөн көрдім.

"Мәшһүр Жүсiп бiр күнi Баянауылға бармақ болып, жанына баласы Шарафиден мен сүйiктi немересi Төлеубайды ертiп, ат-арбасына атын жегiп жолға шығады. Бозбай деген жерден аса бергенде немересі:

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 23 мая 2020

Жолдыбай Базар

Шиқылдап есік ашылған сәтте іштегі күлімсі иіс қолқаңды қауып, еріксіз бетіңді тыржитасың.

Үй іші қара көлеңке әрі көңілсіз. Кіргің де келмейді. Ол есікті қайта жапты да, көптен бері есік алдында шаң басып жатқан тақтайшаның үстіне отыра кетті. Шалбарым былғанады-ау деген ой қаперіне де кірер емес. Оған бәрібір... Өйткені ол өмір тізгінін бос тастаған, тіршіліктегі өз орнын таба алмай, тек күнім өтсе болды деп, алдағы өмірден күдерін үзіп, өлімді ғана күтіп жүрген пақыр-қайыршы.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 16 мая 2020

Әңгіме

Гүлнұр Ембердиева

Университет бітірген соң жұмысты бір жыл іздедім. Дұрысы өзім іздеген жоқпын әкем іздеді. Оқуды жаңа бітірген, оң-солын танымайтын мен сияқты кішкентай ғана түйіршікті кім көзіне іле қойсын. Сондықтан үйде отырып әкемнің әкелетін жаңалығын күттім. Екі ай дегенде хабар жетті. Әдеттегідей үйге асығыс кірген әкем жаңалығын қысқа қайырды.

- Қыркүйектің жиырмасында мектепке жұмысқа шығасың.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 07 мая 2020

Жадыра Шамұратова

(Новелла)

Пойызға біреуді шығарып салсам қарадан қарап көңілім құлазып, өзім мінсем, сол кеткен жағымнан оралмайтындай бір алаң кіретіні бар. Рас, түсініксіз сезім. Қашанғыдай көмір мен майдың, қолаңсасы аралас ащы тердің, бұрыш-бұрышты жайлаған зәрдің, астанаға жақындағанда жұрт үстіне асығыс шашқан арзан әтірдің иісінің қосындысы вагон ішін тұтып қалыпты.

Қостанай-Алматы пойызы жұлқып барып, жолаушылардың екі қадақ қуанышын, мың жылғы мұңы мен зіл батпан қайғысын ішіне сыйдырып қозғала бастағанда сыртта Астананың суық желі соғып тұрған. Бірте-бірте перрондағы қимай қарап тұрған жанарлар жалт етіп, бұлғанған қолдар ауа қармап, ауыздар жыбырлап әлдене деген күйі кірі бес батпан терезеден жым-жылас жоғалып, шалқасынан жатқан дала көрінді.

Подробности: Категория: Проза; Опубликовано: 04 мая 2020

Қанат Тілеухан

Шырылдаған телефон тұтқасын көтеріп едім, арғы жағында Айсамал ағыл-тегіл жылап тұр. «Не боп қалды?» деген сұрағыма жауап бере алар емес. Өксігін тия алмай тұр.

«Құрман аға, тез келіңізші. Мекен-жайды WhatsApp-қа жазып жіберем» деп айтуға ғана шамасы келді де, телефонын қоя салды.Бір қалада тұрсақ та немере қарындасымды көрмегелі қай заман. Өткенде Айнабұлақ шағын ауданынан несиеге бір бөлмелі пәтер алды деп естігем.