Байыт Қабанұлы
 
Жетінші класта оқып жүрген кезім. Бірде сабақ ортасында біреу келіп, мені мектептің оқу ісін меңгерушісі шақырып жатқанын айтты. Жүрегім зырқ ете түсті. Себебі ондай үлкен бастықтар оқушыларды екі-ақ түрлі себеппен бөлмесіне шақырады.
 
Біріншісі: Сабақтан табыс шығарып сыйлық алатын болсаң шақырады. Бұдан үміт жоқ, мен сабақтан табыс шығарып сыйлық алмақ тұр ғой қуылып кетпей жүргеніме шүкірлік ететін оқушылардың қатарындамын. Оны өзім жақсы білем.

 

Нұржан Қуантайұлы

Білезіктегі дисплейі дың ете қалды. Қараса, «сізді 11.00-де махалла жандармы Ли мырза өзінің офисінде күтеді» деген хабар тұр.

«Тағы не керек бұған?» деп ойлады Ерімбет. Аңдығаны мен болдым ғой бұл иттің. Япырау, микрочип бар, білезік-дисплей бар, көше мен аула толған спутник камера, үйдегі интернетпен де біліп тұр отырған-тұрғаныңды, кірген-шыққаныңды. Бұған не керек? Ішкен тамақ, киген киім - бәрін көріп отыр. Қай уақытта түшкіргеніңе дейін жазылып тұрады. Секундына дейін. Енді неге бұл мені тергеуге шақыра береді. Басқа ісім жоқ па менің.

Гүлнұр Ембердиева

– Мен мұғалім боламын! 

– Түу, бүкіл әулеттерің мұғалім болып, ұстаздар династиясын құрамыз десеңші, – өзі сабақты жарытып оқымаса да, әдемі киініп, сыланып жүретін Сайра мұрнын шүйіре қарады. Маған қарата айтылған сөз.

– Несі бар, мықты филолог боламын, – дедім қалысқым келмей.

 

Хикая 

– Ей жетімек, тұр қане! Дүкенге жүк келді. Түсіріп ал!!!
Айдос осы түрі сұсты əйелдің айқайына əбден тойды. Өзінің тастанды екенін үнемі бетіне басып, жекіріп, түрткілеп отырады.
Өзінің туған Анасы болса шіркін… Жетімек деп емес, балам деп басынан сипап, бұл əйел көрсеткен қорлықтың бірін де көрсетпес еді.

 

Қажығали Мұханбетқалиұлы

 

Қате боп аударылған машинаның астына түскен Кәріпжан бейсенбі күні таң ата өз үйінде үзіліп кетті. Абырой болғанда, арттарында келе жатқан бір жүк машинасы бұлардың аударылғанын көріп, тез тұрғызып-ақ алған екен. Бірақ машинаның аты машина емес пе, бейшара жап-жас жігітті жаншып-ақ тастапты. Сонан үйіне әкелгенде де түні бойына ес жия алмай, қиналумен жұмды көзін байғұс.

 

Жақын дегенде жалғыз немере інісі, арыстай азаматы өмір үшін осынша арпалысып, жанталасып жатып, ұзақ қиналыстан соң, қас пен көздің арасында кенет иегін қағып қалып жайбарақат жөней бергенде Жарықбас шал жан ұшыра айқайлап, «бауырым-ай-лап» боздап қоя беріп еді.