Фариза Амангелдіқызы

Көрші ауылдағы нағашы әжелері де келіп-кетіп тұрады. Батырды қинайтыны үй тіршілігі емес, Гүлімсіз өмір мен балапандарының "мамам қашан келеді?" деген таусылмайтын сұрақтары еді. Өмір өтіп жатыр.

Балқадиша әлі кішкентай, ал ұлы Ханкелді ес біліп қалған. Бала бақшаның жоғарғы тобына барады. Кейде ұлына бәрін айтқысы келеді.

 
Фариза Амангелдіқызы
Батыр мен Гүлім мектеп кезден қол ұстасып бірге жүрді. Бірге оқуға түсті. Оқу орны бөлек болса да, бір қалада оқыды.
Оқуын аяқаған соң екеуі де ауылға жұмысқа тұрды. Содан соң барып бас қосып, шаңырақ көтерді. Ата-аналары да риза. Көріп-біліп жүрген адамдар болғандықтан, екі жақ та жастарға бірден келісім берді.

 

Фариза Амангелдіқызы

Бейбарыс кешкі асын үнсіз ішті де, алдымен анасының бөлмесіне барды.
- Мам, не болды көңілсіз отырсыз.
- Ештеңе болған жоқ. Сол баяғы қатының ғой. Бүгін енең келді. Соның көзінше мені тілдеп, екеуі бірге мені сөгіп... балаңды мен өлтіргендей шүйлігіп... деп жылап жіберді.

 

Фариза Амангелдіқызы

- Сен әле жүрсің бе? Есің жайында ма Гүлнұр? Мен мейрамханаға тапсырыс беріп, жігіттер мен келіншектерін жинап сені алып кетуге келдім ғой.

 

Фариза Амангелдіқызы

Гүлнұр бүгін аласұрып жүр. Ертең әкесінің үйін тастап, ұясынан ұшады. Өзінің үйіне қоныс аударады, яғни ұзатылады. Қыз бала қонақ демей ме, қонақта болып, енді өз үйіне қайтатын кісі ұқсап дайындалуда. Өзі көңілді.