Сəлеметсіз бе, "Сырласу" клубы!

Сізге осы хатты жазсам ба, жазбасам ба деп көп ойландым. Ақыры жазуға оқталдым. Айтайын дегенім, мен мүмкіндігі шектеулі қызбын 2 топтағы. Жасым 27ден асты. Өз теңімді тапсам деймін. Қыз баласың ғой, ұят қайда, намыс қайда деп сөге көрмеңіздерші. Білемін, қыз қылығымен көрікті. Ол қасиеттердің бəрі баршылық Аллаға шүкір!

Аноним болсыншы. Менің айтқым келгені ажырасқанмын.Жасым жиырма жетіде.Ажырасқалы ер адамға жолаған емеспін.Әйтседе менің жұмысымда әйел адамдардан,ер адамдар көп.Балам бар.Күйеуің жоқ болса әркімге көз түрткі болады екенсің.”Қалай шыдап жүрсің?” деп көңілін білдіріп жүргендер көп.Бірақ,қазақи тәрбие алғандығым бар, мұндай тірлікке өлтірсе де бара алмайтын сияқтымын.Ар -ұят деген дегенді анамыз бала жастан санамызға құйып тастағаны сонша,сол шеңберден аттап кету мен үшін үлкен күнә.

 

Мен ағамның қолында тұрам. Ағам іссапарға өте жиі шығады. Шет елдерге де көп барады. Жұмысы солай.

Сол кездерде жеңгем үйде қызымен жалғыз қалады. Сондықтан «ағаң іссапарға кеткенде жеңгеңнің қасында боласың» деп мені ауылдан арнайы жіберген.

...Əкем қайтыс болған соң анамның да денсаулығы сыр бере бастады. 
- Бұл үйде не шешең тұрсын, не мен тұрайын! Шаршатты əбден! 
Өткіз анау қарттар үйіне! Сол шешең үшін мына үйде күнде ұрыс. Берекеміз кетті. Шалының артынан неге кетпеді екен... Өткізбесең бала шағаны жинаймын да кетемін. Қалыңдар шешең екеуің!!! 
Арада бір ай өтті. Əйелімнің қабағы ашылмады. Балаларды əдейі жылатады. Анама əдейі суыған шəй, дəмсіз тамақ береді. 

Айнұр Тұрсынбаева

Не болса содан қорқатын заман болды... Үйленгендер бала сүйе алмай қаламын ба деп қорқады, бала сүйгендер қалай өсіріп, жеткіземін деп қорқады.. Бала үйде көп отырып қалса жалқау боп кете ме деп қорқасың, далада көп жүрсе бірдемеге ұрына ма деп қорқасың...Мектеп бітірсе оқуға түсіре алмай қаламын ба деп қорқасың, оқуға түссе шығып қала ма деп қорқасың.. .Оқу бітіргендер жұмыс таба алмаймын ба деп қорқады, жұмысқа тұрғандар қысқартуға ілінем бе деп қорқады...