Сәлеметсіздер ме?Тұрмыстағы келіншекпін.Тұрмыс құрғаныма бес жылдан асып барады.Бала көтере алмай жүрмін.Ана бақытын сезінгім келеді.Жасым 25- ке келді.Алланың берген сынағын әрең көтеріп жүргенімде,қайын атам қосылды.Ішіп алып «кет»дейтінді шығарды.  «Ұлым ұрпақсыз өтетін болды.Сендей бедеу келін керек емес» деп ішіп алса,аузына келгенді айтып боқтайды.

Мұңымды жолдас келіншектерге айтқым келгеніммен, намысым жібермейді. Төркінім қалып жарымады. Жалғыз сіңілім бар еді. Оның өзі проблемасымен миы ашып жүр. Сондықтан «Алаш айнасының» оқырмандары арқылы мұңымды шағуға тырысып отырмын. Сөге көрмеңіздерші.

Жолдасым екеуіміз бір жылға жуық кездесіп жүріп қосылдық. Қазір үш қызымыз бар. Аллаға тәубе деймін, қызғалдақтарым әп-әдемі болып өсіп келеді. Алайда күйеуімнің өзінің қызынан санаулы жас қана үлкен бойжеткеннің жетегінде кетуі, әбден шаршатып тұр.

 

«Бәріне сендер үшін бардым. Басқа жол қалмады, не істеймін? Өлтірсең де өзің біл», деп әйелім аяғымды құша құлады.

Оны құшақтап отырып, өзімнің де өкіріп жібергенімді білмей қалдым. Менен бұрын, балаларыма нәпақа табам деп, осындай жолға барған әйелімді кешіргім де келді. Бірақ, бірақ… Осы «бірақ» мені өлтіріп барады.

Болған жайды қаз-қалпында баяндайын:

Көптен бері жанымды жегі құрттай жеп келген мына жайтты сіздермен бөліскенді жөн деп шештім. Мұным бәлкім дұрыс, бәлкім бұрыс шығар. Білмеймін. Бірақ ішіме сыймай кетті. Сіздермен бөлісіп, ақыл сұрағым келеді.

Сонымен жағдай былай.

Ажырасу қасірет пе?Тағдыр маңдайыңа жазса сол болады.Мен де тұрмысқа шыққанда ажырасымын ,балалы болғанда баламның әкесі тастап кетер -ау деп ойламаппын.Басқалар сияқты мен де бақытты болуға талпындым...

Күйеуім  разы болсын деп,  қолымнан не келді соны жасадым. Ұлды да тудым. Қызды да тудым. Жазда саманнан кірпіш құйып үй салдым.