- Айым.Ұйықтап қалдың ба?
- Жоқ, бірақ ұйқым келді.
- Саған бірнәрсе айтсам, күлмейсің бе?
- Иә, айта ғой.
-Қатты қорқып жатырмын.Бүгін сенің жаныңа ұйықтайыншы,- деп әрең сөйледі.Құрбысының сөзіне күліп жіберген Айым:

- Марал, бала болып кеткенсің бе? Жарайды, келе ғой жаныма,- деп көрпесін ашты.Анасынан қолдау күткен баладай қуанып, жүгіріп барып, құрбысының құшағына кіріп кеткен Марал терең тыныстай тәтті ұйқыға кетті.
Таңертең құрбысы тағы жұмысқа кеткелі жатқанда, бүгін жалғыз қалса, әлгі біреу тағы келер деп зәресі шыққан Марал Айыммен бірге жанталасып, көшеге шығып кетті. Таң атпай қайда барарын білмесе де, жұмыстарым бар деп автобусқа отырып алды. Барар бағыты белгісіз Марал осылай жолында кездескен автобусқа міне қала аралап кете барды. Қайда барарын білмей, орталық саябақ жаққа бет бұрды. Өзіндегі сан-сауал тыныштық бермей, саябақ ішінде жүре берді. Қатты шаршағаны сонша, басы жастыққа тисе, ұйықтай кетердей күйде жүр. Қарны да ашып, амалсыз пәтеріне оралған Марал аяқ-қолы дірілдей есікті әрең ашты. Ойын бөлмек болып телефонына еш тыныштық бермеді. Еш хабарласпайтын таныстарына дейін звандап, көңілін басқа жаққа ауғысы келді.Бірақ өзін қинаған сол жағдайды ешкімге айта алмады.
Қашанғы телефонда сөйлесер дейсіз?! Қатты шаршап, телефонда сөйлесіп жатып, көзі ілініп кетіпті. Тықыр еткен дыбыстан ұйқысы шәйдай ашылды. Әлгі жан ақырын өзіне қозғалып келе жатқандай.Аяқтың сенімді түрде басылған әр қадамын анық сезініп жатқан Марал оқыс қимылдауға қорқып, ұйықтап жатқан адам кейпінде жата берді.Әлгі аяқ дыбысы жанына келіп тоқтады.

Салқын дем дәл шашының түбінен шықты. Шашынан ұстап, иіскегендей... Денесі ұйып,тілі күрмеліп, ештеңе сөйлеуге шамасы келмеген Марал қорқа-қорқа жүрегі жарылардай күйде жатыр. Сәл оқыс қимылы өзін құрбан етердей сезініп, үнсіз әлгі жанды бақылауды жөн көрді. Шашынан ақырын иіскеп, жуан қолымен Маралдың маңдайынан сипағандай.Қолы ақырын беті арқылы мойынына қарай жылжи бастады.Саусағының ұшымен бетінен сипап, мойнынан ұстай бастағанда жүрегі қатты дүрсілдей кеткен Марал бұлқынып қарсылық танытқысы келіп, орнынан атып тұрмақ болған еді, ол әрекеті сәтсіз болды. Денесі өзіне бағынбастай күйде.Тынысы тарылып, өзіне ауа жетпей бара жатқанын, аяқ-қолы тыпырлап,өмір үшін күресіп жатқанын сезсе де, еш қарсылық таныта алмағанына, өзінің бұл әлемде жалғыз қалғанына өкіне көзінен бір тамшы жасы ағып барады.
- Марал? Марал? Әлі ұйықтап жатырсың ба?- деген таныс дауыстан селт етіп оянған қыз орнынан атып тұрып, жүгіріп барып, айнаға қарады. Өзіне қайта-қайта қарап, "шынымен тірі қалдымба? " дегендей өз денесін қайта-қайта ұстап қояды.
- Айым. Мен... Мен тірімін бе? Тірімін ғой иә-деп сандырақтай жөнелді.
- Қумашы, сен қыз.Тірі болмасаң, бұлай тұрмайсың ғой.Саған не болған?.Үш күннен бері біртүрлісің? Тыныштықпа әйтеуір?- деп Айым шкафтан киімдерін ала бастады.
- Мен қорқамын.Айым саған айта алмаған едім.Мені осы соңғы үш күн болды.Біреу аңдып жүр.Осы үйдің ішінде,- деп көзі алақтап жан-жағын іздей бастады.

- Кім болсаң да шық.Неге ешкім жоқта келесің? Батыр болсаң, неге ояу кезде келмейсің?.Ұйықтағанымды аңдып жүресің? Мен енді сенен қорықпаймын,-деп бөлменің әр бұрышын іздей айқайлай бастады.Құрбысының біртүрлі мінезінен қорыққан Айым телефонын ала көмек шақыра бастады.
Көп өтпей-ақ дәрігерлер келіп, тексеріп, тынышталдыратын укол салып кетті.Дегенмен бұл жағдай бірнеше рет қайталанғаннан қорыққан Айым Маралдың анасына бар шындықты айтып, хабарласты.Қызы үшін алаңдаған ата-анасы алып-ұшып қалаға келіп, оны алып кетті.
Әп-сәтте қызын тани алмай қалған әке үшін бұл ауыр соққы болғаны рас. Бар танысын сала мықты дәрігерлерден бастап, ауылдағы, аудандағы демі күшті деген молдаларға оқытып жүріп,әрең өзіне келтіргенімен, психикасына қатты зақым келген Марал ұйқысыздық ауруына шалдыққан еді.
Түн баласы ұйықтамай, терезеге телміріп отырады. Бастапқы да үй ішіндегілер Маралдың бұл қылығына қорқа қарағандарымен, уақыт өте барлығы да үйренісе бастады. Түні бойы терезеге қарап, үнсіз отыратын қыз біреуді күтердей. Ал күні бойы ұйқыдан көз ашпайтын болған соң, қаншама ырым-тыйымдарын жасаса да, кішкене уақыттан соң қайта сол әдетіне басатын.
Расында бізге беймәлім әлемнің тылсым күшке ие екені рас. Әр үйдің де киесі бар демекші Маралда жаңадан көшкен пәтерінде бір тылсым дүниемен жолыққандай... Әні-міне ұзатамын деп ниеттеніп отырған ата-ана үміті сөнгелі қашан?! Қызы үшін жанталасып, апармаған жері қалмаса да, ешбір молда я дәрігер емін толық таппағандай. Бәріне уақыт керек...
Сіз бен біз сенсекте, сенбесекте бізге беймәлім тылсым әлем бары рас. Қорғанымыз тек дұғамыз бен иманымыз.Алла мұндай сынақтан аулық қылсын.

Соңы...

«Әсерлі әңгімелер»топтамасынан

Дереккөз: el24kz