Ол келіншек менің көңілдесіме айналады деп ешқашан ойламап едім. Бірақ солай болып шықты.

Жайна алғаш біздің жұмысқа орналасқанда қандай сыпайы, қандай инабатты келіншек еді. Бетінен иман төгіліп тұратын. Сондай әдемі, сондай сымбатты еді. Еркек біткен «шіркін-ай, әйеліміз осындай көрікті, осындай инабатты болса», деп ойлаушы едік. Үстіне қазіргідей тыртитып джинсы емес, әдемі ұзын көйлек киетін. Онысы тал бойына жарасып тұрушы еді.

 

Қыз бала жат жұрттық. Ол бөтен босағаны аттағанада: «Барған жерінде бағы ашылсын», «Барған жеріне тастай батып, судай сіңсін» деген тілектер айтылады.

 

Көргеніміз ғана түсімізге енеді. 

түсімізде мүлдем бейтаныс адамдар пайда болады. Шын мәнінде, бұл қаншалықты қарама-қайшы болса да, түсімізде білетін нәрсемізді ғана көретіндігімізді ұмытпаңыздар.

 

Адамның өмірі балалық шағымен тікелей байланысты. Сәби күнімізде көрген жақсы-жаман сәттер жадымызда берік сақталып, өміріміздің соңына дейін көз алдымызда ойнақшып тұрады екен... Менің бұған көзім анық жетті.

 

Мәжит екеуміз мектепте бірге оқығанбыз. Ол ерекше сымбатты, көркем жігіт болатын. Домбыра шертіп, ән салғанда өне бойың шымырлай жөнелетін.
 
Әннің сөздеріне өзінше ұйқас қосып, келістіріп жіберетін ақындығы да бар. Ұстаздар бүкіл сынып сағаттарының, кештердің жазу-сызу, суреттерін Мәжиттің мойнына артып қоятын.