Көп жыл бұрын перзентханада жатқанымда қасымда бір қызық келіншек болды. Мен сақтану үшін жаттым.

 

Бірде ауыр сөмке көтеріп, үйге келдім. Күйеуім тұмауратып жатқан. Үйде барын анық білем. Кіреберіске кіре сала, айғай салдым: «Сөмкелерді алшы» деп. Ол былқ етпеді. Қалың көрпе жамылып, терлеп жатыр. Қызуы жоғары.

 

«Отбасылы әйелге құрбы не керек?» деген күңкілді жиі естиміз. Көбіне күйеуден. Кейде енеден…

«Анда-санда сыр бөлісіп тұратын құрбың болғанның несі жаман?» – ашық қарсы шыға алмасақ та, осылай деп өз наразылығымызды білдіреміз. Шынында жаман болуы мүмкін, егер құрбы мен отбасы арасындағы шекараны білмесеңіз…

 

Арайлыммен танысқаныма көп бола қойған жоқ. Алматы 2 миллиондай адам тұратын үлкен қала ғойМұнда таксоват етіп жүріп, көлігіңе отырған талай қыз-келіншекпен танысуға болады. Арайлым да сондай таныстардың бірі.

 

Тойлар мен отырыстарға бармаймын. Әрине, ондай көңілді отырыстар жалықтыра қойған жоқ. Құрбыларымының «тұрмыс құру» туралы қозғайтын тақырыптары мезі етті. Оларды да түсінемін. Сөз салып жүрген жігіттерге менің міз бақпай, бақытқа қарай талпынбайтыным таныстарымының барлығын таң қалдырады.