Көргеніміз ғана түсімізге енеді. 

түсімізде мүлдем бейтаныс адамдар пайда болады. Шын мәнінде, бұл қаншалықты қарама-қайшы болса да, түсімізде білетін нәрсемізді ғана көретіндігімізді ұмытпаңыздар.

 

Адамның өмірі балалық шағымен тікелей байланысты. Сәби күнімізде көрген жақсы-жаман сәттер жадымызда берік сақталып, өміріміздің соңына дейін көз алдымызда ойнақшып тұрады екен... Менің бұған көзім анық жетті.

 

Мәжит екеуміз мектепте бірге оқығанбыз. Ол ерекше сымбатты, көркем жігіт болатын. Домбыра шертіп, ән салғанда өне бойың шымырлай жөнелетін.
 
Әннің сөздеріне өзінше ұйқас қосып, келістіріп жіберетін ақындығы да бар. Ұстаздар бүкіл сынып сағаттарының, кештердің жазу-сызу, суреттерін Мәжиттің мойнына артып қоятын.

 

Махаббат осыншалық опасыз болар ма еді?! Жоқ, жо-жоқ, мөлдір сезімнің еш кінәсі жоқ. Ол – мен ақымақ! Соқыр сезімнің соңынан еремін деп апталдай азаматтың өмірін күл талқан еттім. Маған кешірім жоқ…

 

Нәзира Кегеннің, Салтанат – Қызылорда жақтың қызы болатын. Екеуінің де жасы жиырмаға толмаған кезі.

Алматыға Нәзира технологиялық техникумға, Салтанат ЖенПиге түсуге келген. Бірақ, екеуінің де оқудан жолы болмай, ауылға барғылары келмей, қалған еді үлкен қалада.