Тұрмыс құрғаныма 5 жылдай болды. Осы отбасына келін болып түскелі, Аллаға шүкір, ата-енеммен де, қайынсіңіліммен де сөзге келіп, шәй десіп көрмеп едім. Міне, бірнеше күн болды, қайынсіңілім екеуміз мүлде сөйлеспейміз, Бір үйде тұрсақ та, бөтен адамдар секілді жүреміз. Бұрын екеуміз бір-бірімізге сырымызды айтып, күліп-ойнап жүретінбіз.

 

Ол келіншек менің көңілдесіме айналады деп ешқашан ойламап едім. Бірақ солай болып шықты.

Жайна алғаш біздің жұмысқа орналасқанда қандай сыпайы, қандай инабатты келіншек еді. Бетінен иман төгіліп тұратын. Сондай әдемі, сондай сымбатты еді. Еркек біткен «шіркін-ай, әйеліміз осындай көрікті, осындай инабатты болса», деп ойлаушы едік. Үстіне қазіргідей тыртитып джинсы емес, әдемі ұзын көйлек киетін. Онысы тал бойына жарасып тұрушы еді.

 

Қыз бала жат жұрттық. Ол бөтен босағаны аттағанада: «Барған жерінде бағы ашылсын», «Барған жеріне тастай батып, судай сіңсін» деген тілектер айтылады.

 

Көргеніміз ғана түсімізге енеді. 

түсімізде мүлдем бейтаныс адамдар пайда болады. Шын мәнінде, бұл қаншалықты қарама-қайшы болса да, түсімізде білетін нәрсемізді ғана көретіндігімізді ұмытпаңыздар.

 

Адамның өмірі балалық шағымен тікелей байланысты. Сәби күнімізде көрген жақсы-жаман сәттер жадымызда берік сақталып, өміріміздің соңына дейін көз алдымызда ойнақшып тұрады екен... Менің бұған көзім анық жетті.