(әңгіме)

Айгүл ЖҰБАНЫШ

Таң қылаң бере бастағанда көзім ілініп кеткен екен, қалта телефоныма Мая есімді құрбым: «Өмір мен өлімге анықтама берші?» деп хабарлама жіберіпті. «Өмір – мен үшін жарық әлем, жарқын болашақ. Өлім – қара түнек, қураған сүйек» деп жа-уап қайтардым. Бірер уақыттан соң ол қоңырау шалды. 

  Жанна ИБРАЕВА

  Әңгіме

Ұйқысынан шырт оянды. Бөлме қараңғы екен. Анасының жылап айқайлаған дауысы мен өгей әкесінің зілді дауысы жанды шошытады. Жылап ұйықтап қалған еді, ісіп кеткен көзін әрең тырмалап ашып, көгерген қолын сипап, төсегінен әрең сүйретіліп тұрды. Аяғы зіл батпандай, басқызар емес. Тірі жетімнің болашағы бұлыңғыр еді.

(әңгіме)

Шәрбану БЕЙСЕНОВА

Ауылдан үркектеп аулағырақ қонған аудандық автостанцияның алдында қалаға қатынайтын қызыл белдеулі домаланған сарғыш автобус дүрілдеп бағанадан тұр. Қыдырмашы қалашылар да, жексенбілік жайма базарға асыққан базаршылар да жайғасып, адам аяғы саябырлап қалған шақ. Тұра-тұра автобустың да шыдамы таусылды білем, артқы екі шамы шоқтай жайнап, тұрған орында бір-екі ырғалып қойды. Онысы «ал кеттік» дегені болса керек, сол екі арада шолтаң қағып орнынан қазғалып та кетті.

Әңгіме

Серік Әбікен

—  Мама, тұршы. Тұршы деймін, мама… Қарным ашты.

Бояуы оңған футболкасының жағасындағы жыртықтан бұғана сүйегі ырсиған кішкентай Асқардың анасын жұлқылап отырғанына біраз болды.  Кірі баттасқан көк диванның үстінде жұқа көрпешемен басын бүркеп жатқан шешесінің қыбыр етер сыңайы жоқ.

— Мама деймін…  – Қорс-қорс жылаған бала әлсіз қолдарымен

жамылғыны тағы жұлқылады. – Қарным ашты ғой.

Нұрғайып Хавсеметұлы
 
1986 жылы маусымның 13-ші жұлдызында МХР-ның Баян-Өлгий аймағында дүниеге келген. Кейін Атамекенге оралып Ақмола облысы Степногорск қаласы Қырыққұдық ауылына тұрақтаған.  Көкшетау қаласындағы «Ж.Мусин» атындағы қазақ педагогикалық колледжінің филология бөлімінің 2015 жылы тамадаған. 2017 шабыт фестивалінің үзік әдеби шығарамалар аталымы бойынаша дипломант атанды.