Гүлбақыт  Ауданова
(хикая)

Гүлжанның қызғанатынындай бар ғой. Күләштің бұған ғашық болғаны рас. Ол кезде бала еді ғой. Екеуі де. Күләш сегізінші сыныпта оқитын. Бұл онда еді. Қарақаттай көздері мұны көргенде жарқырап кететін. Бір жарқ етіп төмен қарай қоятын. Екі беті албырап қып-қызыл болып шыға келетін. Бұл да ес-түссіз болмаса да сол ұяң қызды ұнататын. Тек бірде туғандай болып жүрген інісі Нұрғабыл жігіттік бар сырын ақтарған.

Аға деп, дос деп... Содан кейін бәрінің быт-шыты шықты. Сол күні-ақ жүрегіндегісін жұлып інісіне сыйлап кеткенді. Күләшті көзіне ілмейтін болды. Көзге ілмеуге мәжбүр болды. Оның бәрі балалық еді ғой. Сол жылдармен қалып қойды. Қазір құдай сақтасын Күләшқа деген арам ойы жоқ. Жоқ, жоқ, құдай сақтасын. Келін ретінде сыйлайды. Басқа келіндері бір төбе, Күләш бір төбе. Өзінің адамгершілігімен ол бұл дәрежеге жеткен. Бұл үшін ғана емес, бүкіл ағайын үшін солай. Елдің бәрі солай дейді. Нұрғабыл бағы жанған жігіт қой. Қане, бұл да елге осындай келін сыйлай алғанда. Айжанды да осы Күләшқа ұқсатып ғашық болған шығар. Жарқ етіп бір қарап, артынан екі беті албырап қызғылттана қалатыны ұқсайтын. Ол да бұған бұйырмады. Жолы болмайтын жігіт шығар.

Бақтыгүл  Ауданова
Хикая

Көп өтпей-ақ Әлияның үйіне тағы бір топ құда болып келді. Айжанды да теңі табылып тұрған да ұстап отыруды жөн көрмеді. Құдаларын шығарып салып үйге кіргенде Қанат сол жақ кеуде тұсын ұстай отыра кетті. Әлия да, Айжан да не істерлерін білмей әбіржіп қалды. 
Әлия іштей түсінді. Әке жүрегі екі қызынан да айырылуға шыдас бермей жатыр. Әлияның да жүрегі ауырып жүр. «Әйел қырық жанды» деп тегін айтпаса керек. Сездірмей жүр. Оңашада қыздарын ойлап жылап-жылап алатынын кімге айтады. Жылап-жылап алып «орындарын тапқанына шүкір» деп Аллаға ризашылық білдіріп қоятынына не дерсің тағы.
–Әлия,-деді Қанат оңашада сол жақ кеудесінен әлі де қолын алмай. – Екеуін де ұшырып жіберіп жаман болып қалайын деп тұрмыз.

Бақтыгүл Ауданова 

(Хикая )

Кешкісін Алтайды көрді. Кешегідей емес салқындау амандасты. Күндегідей емес, бөлмелеріне бірнеше күн келмей жүрді.
Осылай жүргенде күз де бітіп, желтоқсан басталды. Студенттің бәрі жаңа жылға дайындалып жатты. 
Қыстың күні қысқа болғасын ба уақыт тез өтеді екен. Жатақханада жаңа жылға би кешін ұйымдастырып жатты. Би кешіне бәрінен бұрын Гүлжан қатты дайындалды. Анасына жылап жүріп арнайы көйлек алдырды. 
– Айжан сен не аласың? – деп сұрады Әлия қызынан көңілі қалмасын деп.


Танысқан күннен бастап Алтайды сырттай иемденіп алған Гүлжан енді оны маңайындағы мың қыздан қызғанайын деді. Есіл дерті оқу емес, Алтай. Оны бірге оқитын курстастарынан да, құрбыларынан да қызғанады. Сабақ жайына қалды.

Сабақ үстінде де Алтайда ойлап отырады. Қоңырау соғыла сала есікке жүгіреді. Қыз-жігіттердің ішінен Алтайды іздейді. Оны көрсе жүрегі өрікпіп, қуанышы алаулап кетеді. Ал егер Алтайдың әлдебір қызбен сөйлескенін, не бірге тұрғанын көрсе жүзі сұрланып шыға келеді.
Алтай да Айжан мен Гүлжанға іш тартып, қарындастарындай қамқорлық көрсетеді. Содан ба үлкен курстың жігіттері бұларды қатты сыйлайды.

(хикая)

Рүстемқызы Бақтыгүл Ауданова (Bakti Audan) журналист, жазушы, Әлем Халықтары Жазушылары Одағының мүшесі.

Қаламгер 1980 жылы Шығыс Қазақстан облысының Күршім ауданында дүниеге келген. 
Шардара аудандық «Өскен өңір» газетінде тілші, тәуелсіз «Шартарап-Шарайна» газетінде жауапты хатшы, редактордың орынбасары, республикалық «Барыс» газетінде әдеби қызметкер болып еңбек етті.

Ақын Әлібек Мейірбеков атындағы медальмен марапатталған. 

Шығармалары «Ақ шағала жырлар» ақын-жазушылар топтамасына енген. «Пейіштің самалы» атты кітаптің авторы.