Есімім- Дəурен.
Жігітшілік дəуренмен жүріп, көп қызыққа баттым. Өзім бір үйдің жалғызымын. Содан кейін  мал мен мүлік менің жолымда судай шашылды. Мен сүйген қыз көп болмады. Бірақ, көңіл көтерген қыздардың көп болғаны да рас. Өзімнің түріне сендім. Əке-шешемнің мал-мүлкіне иек арттым. Дегенмен, бір қыздың қатты  көз жасына қалдым білемін. Бір сəттік қызық үшін жасаған сол əрекетім үшін өмір бақи өкінемін.
Айдана, мені кешір!  Мойындаймын. Күнəлімін.

Бойын лəззат жеңсе, еріксіз күнə жасайды əйел болған соң. Оған көзім анық жеткен. Ұлы сөзде ұяттық жоқ қой. Ашығын айтайын, күйеуіммен отасқалы бір ретте шын лəззатқа батпапын. Отасқалы алты жыл болды. Төсекте əлсіз. Абысындарым өздерінің түнгі оқиғаларын айтқанда мен ылғи тілімді тістеп отырамын. Кез келген əйел өз ер адамының мықтылығын қалайды. Жəне ер адамының төсектегі мықтылығын көргім келетіні де сөзсіз. Менің де көргім келетін. Сезінгім келетін.
Жақында, жолдасым іс сапарға аттанатын болып, үйде соған дастархан жайдық. Сол бас қосуға күйеуімнің достары келген. Қайрат, Нұрбек, Қанат. Екеуі араққа үйірсек. Күйеуім де араққа құмар. Адам болып, жақын қарым-қатынасқа барар уақ бір рет тазаланған емес. Ылғи сол темекі сасыған, арақ мүңкігкен исімен жақындайды. Сол келген қонақтардың ішінде көңілім құлағаны - Қайрат. Қайрат қара торы, ұзын бойлы, шымыр денелі жігіт.

Құралай Сейсенбекқызы


      Құрсағыма сыймай аласұрғаныңда, Өмір мен өлімнің арпалысында дәрігер мені таңдапты. "әйелді аман алып қалу керек" дегенін естіп қойдым... Ота үстінде "Жоқ" деп жанұшыра шыңғырғаным сол, әлдебір құзға құлап бара жаттым. Зор дауыс мені қабыл алғысы келмей "кімсің "деп жатты. Кім екенімді есіме түсіре алмай қиналғаным ай сонда... Әппақ әлем көз ұшында бұлбұл ұшты. Есімді жиғанда дәрігер төсегімнің қасында басы салбырап отырғанын көрдім. Ол менің оянғанымды көріп терең күрсініп, үш оқталып орнынан әзер тұрды. "Сен тірі қалдың" деді. Шаршаса керек әрең қозғалып шығып бара жатты. Ал мен болсам бос кеуек басыммен кім екенімді, қайда жатқанымды есіме түсіре алмай дал болдым. Кенет "балам қайда" деп баж ете қалдым. Дәрігер кілт тоқтады. Теріс қараған күйі "сіз ұл тудыңыз" деді. "Ол қайда? Көрсетіңіз баламды"деп жанұшыра айғайладым. Дәрігер тағы да теріс қараған күйі " Бала іште әбден қиналған. Жан сақтау бөлімінде. Адам болуы екіталай. Дайын болыңыз "деді де шығып кетті.

Мен сіздердің «Сырласу»айдарыңызды үзбей оқып отырамын.Біраз қыздардың «тарихымен»таныспын.Әркім жүрек түкпіріндегі сырларымен бөліседі.Менің аты –жөнімді анонимді түрде берсеңіздер екен.Ауылдық жерде тұрамын.Тұрмыстамын.2- балам бар.Өзім емес,құрбым жайында айтайын дегенмін.Құрбым жастай 15- жасында тұрмысқа шыққан.Қазір жасы 24- де.Екі баласы бар.Үлкені 2- сыныпта оқиды.Айтайын дегенім құрбымның күйеуі «бабник»жүрген.Қыздармен сөйлеседі.Құрбым үйінде бәрін істейді.Ата –әжесіне қарайды.Мал қарайды,балалары бар.

Жасым 24- те ,1 баланың анасымын. Менде Аллаға шүкір айтарлықтай мәселе жоқ. Бірақ мына хаттарды оқыған сайын миыма ауырлық түседі. Қыздар соншааааааа аңқау болады ма екен немесе бəрі де соны қалап тұрады мА? Мен өзім басымнан өткенге мысал келтірейін: мектеп кезден 1 жігітпен жүрдім.Сонымен жүргенде колледжде бітірдім.Сонда 5-6 жыл жүрдім.Барлық тумаластарымен таныстым(бұл менің өкінетін мəселем.Себебі жүрмей қалғаннан кейін,көшеден көрсең не деріңді білмейсің) керемет жүрдік.Қыздардың көбі айтқандай бізде өліп-өшіп сүйдік.